Made In Holland
Geplaatst op november 8, 2004 | Gearchiveerd onder The Semidaily Kuitenbrouwser | 1 Reactie
Theo van Gogh werd vermoord door twee daders: een Marokkaan en een Nederlander. Herman Vuijsje vroeg zich woensdag in de Volkskrant af ‘wie wij allemaal hebben toegelaten en hun gang hebben laten gaan’, maar Mohammed B. ís hier helemaal niet toegelaten, hij werd hier geboren en groeide hier op. Sterker, van de tot nu toe negen arrestanten in de zaak is hij de enige made in Holland, én degene die het beulswerk verrichte. Toeval?
Als we hier uitsluitend met een moslimextremistisch exces te maken hebben, waarom gebeurt dit soort aanslagen dan niet in België, Frankrijk en Duitsland, waar ook veel moslimimmigranten wonen? In België is het bepaald geen koek en ei tussen allochtonen en autochtonen, daar heb je Abu Jahjah en Flip de Winter, ware kemphanen, beiden nog geen haar gekrenkt. En die andere brute liquidatie waarvan we nog nauwelijks bekomen zijn, de moord op Fortuyn, was toch echt het werk van een blanke, autochtone, gereformeerde milieuactivist.
Volkert en Mohammed, wat hebben ze met elkaar gemeen? Hun doelwit was geen land of volk, geen instituut of symbool, zoals bij veel ‘normale terreur’, maar een mens. Zij stelden geen politieke eisen. Ze opereerden alleen en doodden een individu dat zij onverdraaglijk vonden. In die zin passen zij in de nieuwe Nederlandse traditie van persoonlijke, gewelddadige onverdraagzaamheid, ook wel ‘zinloos geweld.’ Oók een Nederlands fenomeen.
Beide groeiden op in het Nederland van na de jaren zestig. In het land van Moet Kunnen. Waar buren, winkeliers, leraren, badmeesters, scheidsrechters en supporters, buschauffeurs, conducteurs en treinpassagiers zomaar door vreemden bedreigd en mishandeld kunnen worden. Waar je kunt worden doodgeschopt om een aanmerking op iemands gedrag. Waar perfide spreekkoren in stadions jaar-in-jaar-uit getolereerd worden en voetbalcoaches die het ‘verkeerd’ doen verbaal worden gelynched. Waar de politie de sanctiecategorie ‘streng toespreken’ kent, waar asocialen als de Tokkie-famile op het schild worden getild en de cabaretier die het verst durft te gaan de volste zalen trekt. In Moet Kunnen-land. Dat misschien wel waarden kent, maar geen normen stelt.
Waar de leiders laf zijn en de mensen laks of door het lint.
In het land van Theo van Gogh.
De hooligans van de Diamantbuurt, gedragen die zich zo omdat ze Marokkaan zijn? Of misschien omdat ze te weinig Nederlander zijn? Glen Mills, waar veel ontspoorde jongeren ‘genezen’, is geen instituut voor religieuze deprogrammering, maar voor maatschappelijke heropvoeding. Glen Mills werkt, niet omdat ze daar de islam uit jongeren halen, maar omdat ze Nederland erin stoppen. In een stoomcursus van een paar maanden, die moet compenseren wat wij decennialang verzaakten. Bij Glen Mills heet het ‘therapie’ of ‘behandeling’ en dan mag het ineens wel.
Dat Theo van Gogh dit instituut zo bewonderde is begrijpelijk. Het schijnt dat hij zijn eigen zoon ook streng opvoedde.
Volkert en zijn kameraden hebben vele gewelddaden op hun naam, van bomaanslagen en brandstichting tot juridische terreur, Volkerts persoonlijke specialisme. Een milieu-inspecteur werd dood in de bossen gevonden. De Centrum Democraten kregen tijdens een vergadering een brandbom door het raam, de secretaris verloor een been en belandde in een rolstoel. Het werd vergoelijkt, gedoogd, als een vorm van politieke folklore. Als een charmante verworvenheid haast van een vrijgemaakte natie. Moet kunnen.
‘Uw rechtsstaat is de onze niet!’ riepen de krakers. Misschien heeft Mohammed B. het gehoord, en zich verwonderd, net als ik, dat dat hier zomaar kon.
Hoe dan ook, we lezen het terug in de brief die hij achterliet op Theo’s lijf.
De moordenaar van Terra-docent Hans van Wieren, Murat D., is een Turk, maar zijn rolmodel is geen mullah of ayatollah, dat is Tupac Shakur, een gangsterrappper met een vergulde uzi, die stierf in een drive-by en de held is van kansarme kids in gettos over de hele wereld. Tupak’s teksten zijn gevaarlijk en opruiend, vinden ze in de VS, daarom krijgen ze een waarschuwingslabel. In Nederland noemen wij dat ‘betutteling’ of zelfs ‘censuur’. Daar doen wij in Nederland niet aan. Dat moet hier allemaal kunnen.
Net als keiharde geweldsfilms voor de kleintjes bij het ontbijt, want Filmkeuring is ook onnederlands en ‘niet meer van deze tijd’. En dan op naar school, voor een lesje selfesteem en respect – weetje? En als de juf moeilijk doet noem je d’r gewoon een kutwijf. En als je dan straf krijgt komen Pa en Ma en die verbouwen de tent even. Misschien belt juf de wijkagent, oh nee, de ‘buurtregisseur’. Kun je lachen.
Nee, liever dan ontoelaatbaar gedrag onderdrukken wij ontoelaatbare ideeën. De Nederlandse rechtsstaat: schop een oud vrouwtje omver en je bent thuis voor de thee, kwets een minderheid en je slaapt in de cel.
En als justitie niet meewerkt zijn er nog wel andere methoden om je in het gareel te krijgen: van een stil, sluipend ostracisme tot openlijke karaktermoord met termen als ‘fascist’, ‘racist’ en ‘antisemiet’. Van een suggestief ‘Das nie wieder’ tot het ritueel aanroepen van Anne Frank. Alles in het nette natuurlijk, keurig met woorden, maar subliminaal doet het signaal z’n werk: dwarsdenkers zijn spelbrekers en spelbrekers krijgen straf. De o-zo correcte filmcriticus Peter Van Bueren had zijn analyse al klaar, een uur na de moord op Theo: ‘Tja, hij vróeg er natuurlijk wel om.’
Een gotspe!
Te veel repressie van ‘ontoelaatbare’ ideeën en te weinig repressie van ontoelaatbaar gedrag, dat is ónze bijdrage aan de dood van Theo van Gogh geweest, die zelf amper meer het verschil zag tussen die twee, maar er ook (te) zelden op werd gewezen. Mensen die niet met hem meegingen in zijn guerrilla (zoals ik), verklaarde hij de oorlog. De laatste tijd was hij vooral omringd door gniffelende ja-knikkers.
Vorige maand was de maat vol en moesten de voetbalspreekkoren eindelijk zwijgen, maar nu al verlangen we terug naar spreekkoor Theo.
Wat een ADO-supporter niet mag, is een cineast wel toegestaan?
Theo van Gogh werd twee keer gedood, met twee wapens: het pistool en het mes. Het wapen van het westen en het wapen van het oosten. Voor de schuld van zijn moord moeten wij naar het Oosten kijken, maar ook naar het Westen. Naar onszelf.
Reacties
Eén reacties to “Made In Holland”
Laat een bericht achter
EEN STUK DAT IK VOLLEDIG ONDERSCHIJF.
Toch zet ik er graag even hetvolgende naast:
NIET SCHIETEN!
Met ontzetting horen we het bericht van een tweede politiek geladen moord in ons land. Na Pim Fortuyn nu Theo van Gogh.
Twee paladijnen van het vrije woord: “Ik zeg wat ik denk!â€.
Helaas, denken en zeggen zijn twee verschillende zaken.
Denken, het voelen daarbij ingesloten, is binnenwerk. Praten in je eigen beslotenheid. Zeggen richt zich naar buiten, naar oren en gevoelens van anderen. Zeggen wat je denkt is niet van zelf sprekend. Het vraagt afstemming op de golflente van de ontvanger. Het is eerlijker, openhartiger, al je best te doen dat de ander je gedachten en gevoelens tot zich toe kan laten en ook ervaart dat hij achter elk uitroepteken ook een vraagteken mag zetten: in de vorm van een wederwoord.
Zodat zeggen wat je denkt niet averechts werkt tot hardhorenheid en verharding van standpunten. Ik had het Pim Fortuyn en Theo van Gogh al zo vaak willen vragen, zonder op hun antwoord vooruit te lopen: Is ongelimiteerd zeggen wat je denkt in feite niet schieten met woorden, dat onherroepelijk de minder verbaal begaafden brengttot schieten met kogels?
Als dat zo zou zijn hebben wij dan niet allemaal de geconstateerde verharding van de samenleving een vriendelijk maar duidelijk halt toe te roepen?
Rotterdam F r e d K e e s e n
—
Groet, AT