Prins Ambtenaar
Geplaatst op december 9, 2004 | Gearchiveerd onder Geen categorie | Reageer
Irene van Lippe Biesterfeld traint Nederlandse topambtenaren. Hier demonstreert zij hoe je een dik rapport kunt ‘leren kennen’ zonder het te lezen.
In de kleurenbijlage van NRC stond afgelopen zaterdag een fascinerend stuk over de Nederlandse ambtenaar. Mocht u denken dat het profiel van de ideale ambtenaar is opgebouwd uit elementen als kennis van zaken, ervaring, betrouwbaarheid en rationalisme, dan loopt u lelijk achter. De nieuwe ambtenaar, pardon, overheidsmanager, is flexibel, dynamisch, ‘authentiek’, laat zich niet hiërarchisch aansturen, heeft géén kennis van zaken en is volledig ingesteld op verandering en vernieuwing.
Ik weet niet hoe het u vergaat, maar voor mijn geestesoog rijst bij die opsomming geen prettig beeld op. Ik zie een verwend en bazig ADHD-kind voor me, dat voortdurend de blokkentorens van andere kinderen omver gooit maar zelf geen twee stenen op elkaar krijgt.
Ook moest ik direct aan de kinderen van Ozzy Osbourne denken.
Dat gebrek aan kennis van zaken geldt overigens niet als iets dat we voor lief moeten nemen, nee, het is een aanbeveling. Een succesvolle jobhoppende overheidsmanager nieuwe stijl, onlangs benoemd tot directeur Voortgezet Onderwijs zegt: ‘Ik heb een zoontje op de middelbare school en ik heb er zelf op gezeten, maar verder weet ik er geen bál van.’ Zij gaat daar de boel lekker vernieuwen, zodat… eh, nou ja, zij daarna weer ergens anders de boel kan vernieuwen. ‘De beste topambtenaren laten een spoor van minder geslaagde job rotations na,’ geeft een headhunter toe.
De béste?
Alsof het nog niet erg genoeg is steekt de moderne overheidsmanager ook nog veel tijd in het ontwikkelen van zijn ‘zachte’, ‘vrouwelijke’ kanten. Dat zag je met de Osbourne-kinderen ook: ze zijn zo narcistisch en onuitstaanbaar dat niemand meer met ze wil omgaan. Dan moet er een coach aan te pas komen om ze vriendelijke maniertjes bij te brengen.
‘Geliefd zijn,’ het is een hoge prioriteit van de moderne overheidsmanager. ‘Prins Claus!’ zegt een van hen, ‘zo geliefd! En waarom? Omdat hij hartstikke authentiek was!’
Dat het rolmodel van de moderne ambtenaar iemand van Koninklijke Huize is, zegt misschien al genoeg. De graaicultuur die op veel ministeries blijkt te heersen, wijst in dezelfde richting. Iets anders dat de moderne overheidsmanager gemeen heeft met oude koningshuizen is zijn belangstelling voor spiritualiteit en mystiek. Kandidaten voor de Algemene Bestuurdienst, ook wel ‘het gouden kaartenbakje’ van het rijk genoemd, worden in een klooster te Vught getraind door Irene van Lippe Biesterfeld, op basis van haar boek ‘Aarde ik hou van jou.’
Ikverzin het niet, NRC was erbij.
En zo iemand moet de volgende dag een klacht afhandelen over een verzorgingstehuis waar de wc’s niet worden schoongemaakt.
‘Kunnen ze niet tegen een boom plassen? Hebben ze meteen een goed gesprek. Haha, geintje!’
De reactie van Thom de Graaf, minister van Binnenlandse Zaken, als hij verneemt dat zijn topambtenaren worden getraind door de zwevende prinses, vat de verhoudingen bij de overheidsdienst misschien nog het beste samen. ‘Ik heb haar boek niet gelezen,’ zegt hij, ‘en daar laat ik het bij.’ Hij betaalt die ambtenaren, hij betaalt dat klooster, hij betaalt prinses Irene, het is duidelijk dat hij het belachelijk vindt dat zijn duurste krachten zo met zijn geld omgaan, maar hij zegt niets!
Zijn authentieke, niet hierarchisch aanstuurbare, van hun gezond niet wetende, dwangmatig vernieuwende en ondertussen aan hun zachte kant werkende topkrachten zouden eens boos worden!
Bij de Osbournes gaat het ook vaak zo. Een van de kinderen heeft weer iets stompzinnigs gezegd of gedaan, Ozzy overweegt in te grijpen, maar dan haalt hij zijn schouders op, zakt terug in de bank en staart dof voor zich uit.
Je ziet hem denken: ‘Ik heb het zelf zover laten komen.’
Reacties
Laat een bericht achter