PIXBUSTER WAS HERE. (het verhaal bij de plaatjes)

Geplaatst op december 13, 2004 | Gearchiveerd onder Pixbuster Was Here | Reageer

Een paar jaar geleden stuurde mijn peetttante me een pagina die zij in 1963 uit de Margriet scheurde. Het is een advertentie voor Unox tomaten-groentensoep met balletjes. Een vrolijk lachend jongetje, met voor zich een bord soep.

Dat jongetje ben ik.
Mijn vader zat in het reclamevak, Unox was een van zijn klanten

Ik herinner me de fotosessie nog goed. Het was in Amsterdam, waar mijn vader werkte. Ik ging ´s ochtends met hem mee in de auto, we woonden in Utrecht, eerst naar zijn bureau (ik meen destijds J. Walter Thompson, aan de Wibautstraat), toen naar de studio, ergens in de Kalverstraat, boven een winkel. Na een inspectie nam een van mijn vader’s assistenten – een jonge vrouw die met haar mondaine verschijning veel indruk op me maakte, nam me mee naar een kapper, en daarna naar Peek & Cloppenburg, voor de aanschaf van het blauwe shirt dat ik draag. Vooral van dat kapsel was ik diep onder de indruk, in het dagelijks leven droeg ik mijn haar heel anders. Of beter gezegd: niet. In tegenstelling tot de buurtkapper waar mijn broertjes en ik normaal naartoe gingen maakte deze er een hoop werk van en tot slot werd de zaak met gel, pommade of wat het ook precies was, zorgvuldig en onwrikbaar in model gebracht, zodat het de hele sessie zou blijven zitten.

De fotograaf was gespecialiseerd in kinderen, meen ik, en hij was voortdurend bezig grapjes te maken om mij aan et lachen te krijgen. Terwijl zijn assistent over de camera gebogen stond zette hij een trapje achter hem, klom erop, haalde een hamer tevoorschijn en deed alsof hij de assistent op z’n hoofd ging slaan. Daar wil een achtjarig jongetje natuurlijk wel om lachen.

Ook hoe dat bord soep werd geprepareerd herinner ik me nog goed. Kijk er eens goed naar. Valt je iets op? Het is een diep bord. Die soepballetjes zouden onzichtbaar moeten zijn! Maar een adverteerder wil die balletjes laten zíen, dus dus daar hadden ze een kunstgreep voor. In het bord werd een ronde glasplaat gelegd die de diepte aanzienlijk reduceerde. Daar liggen die balletjes op. Onder het glas werd overigens nog aluminiumfolie aangebracht, dat het studiolicht weerkaatst, zodat de soep er extra kleurrijk en fris uitziet.

De pagina is vergeeld, gekreukeld en gehavend aan de rand, waar mijn peettante hem uit het blad scheurde. Ook was er met ballpoint iets opgeschreven.
Om het beeld te conserveren maakte ik er een scan van, die ik opsloeg in m´n PC. Op die PC bleek toen ook eenvoudig fotobewerkingsprogramma te zitten, een soort Mickey Mouse-versie van Photoshop. Het bleek mogelijk daarmee de beschadigingen aan het beeld te herstellen. Zo ontdekte ik de wonderen van de digitale beeldbewerking (mijn nieuwe hobby). Sindsdien maak ik zelf met Photoshop de illustraties voor dit blog.

Nu ziet de Unox-pagina er zo uit:

Het is ongetwijfeld mogelijk zo’n beeld volledig in oude staat terug te brengen, maar die technieken beheers ik nog niet, en bovendien moet je daar denk betere software voor hebben. Dit was al een hele klus.

Het ontwerp dat SkipIntro voor deze site gemaakt heeft, en waarvoor zij in vakkringen veel lof oogsten, ook internationaal (zie bijvoorbeeld met www.ilmestieredelweb.it/link/), is vrij sober. Daarnaast is de content die produceer -tekst – visueel niet zo interessant, dus voor je het weet is zo’n site één grote grijze brij. Om dat te voorkomen maak ik nu zelf die illustraties.
Eerst zocht ik alleen een toepasselijk beeld dat een beetje in de layout paste, naarmate ik handiger werd en beter geoutilleerd (Adobe Photoshop aangeschaft, tekentablet gekocht, etc.), ben ik beelden gaan manipuleren en combineren tot iets nieuws.
Ik ben niet zo van de hobby’s, (mijn even is mijn hobby) maar op dit moment kan ik geloof ik wel zeggen dat photoshoppen een soort hobby van me is. Het is heel rustgevend, dat minutieuze gepriegel met die pixels. Net zoiets als borduren, stel ik me voor

Het manipuleren van foto’s wordt wel ‘fotofoppen’ genoemd, maar dat las ik pas nadat ik er zelf een woord voor had verzonnen: pixbusting. Dit naar analogie van ad-busting, het parodieren van reclameuitingen.

Vandaar mijn nom de pinceau: Pixbuster.

Men spreekt wel van de ‘Haagse kaasstolp.’ Zo ziet hij er ongeveer uit, stel ik me voor. Foto van een kaasstolp opgezocht, van een stuk jonge kaas een Binnenhofje gesneden, digitale foto gemaakt, Binnenhofje onder de stolp geshopt, klaar.

Zo heet mijn rubriek in het Maandblad Onze Taal. Dit is het weblogo. Foto van oude boeken (internet) tekst invoegen, schaduw aanbrengen, klaar.

De foto van de theoloog Velema komt in die ovale vorm voor op intenet, dat bracht me op het idee, Hirsi Ali heb ik erbij geplakt, achtergrond-effect uit de Photoshop-trucendoos, klaar. (inmiddels, 2009, enige tijd later, zou ik het heel anders doen, het verschil in kwaliteit tussen die twee portretten is te groot)

Dit was iets moeilijker. Eigenlijk staat op die ridderorde ‘je maintiendrai.’
Het was een heel gepiel die andere tekst er netjes in te krijgen. Dit is de onderscheiding waar veel Nederlanders naar solliciteren. het Okidoki Kruis Van Verdienste.

Een KPN medewerker maakte mij aan de telefoon voor eikel uit. Nu bén ik natuurlijk een eikel, maar ik betaal de KPN voor telecommunicatie, niet voor Gestalt-therapie. Zo begon een reeks boze columns, genaamd Dossier Eikel, onder dit logo.

Dit is kassiek fotofoppen. Portret van Willem van Oranje, portet van Pim Fortuyn, en pielen maar. Aanleiding: dat Pim Fortuyn door de KRO bijna tot Grootste Nederlander aller tijden werd uitgeroepen. Hetgeen natuurljk bespotteijk is, hoezeer ik Fortuyn ook waardeerde.

Idem. Een Berettea, een Amerikaans legermes en een heleboel digitale makeup. Aaanleiding: de moord op Theo van Gogh, van 1985 tot 1992 een van mijn beste vrienden, en sinds 1992 mijn beste vijand

Dit is het logo van de tv-serie The Apprentice. Waar ik nu sta, staat in het origineel Donald Trump. Aanleiding: een column in Trouw, waarin ik op zoek ga naar een geschikte opvolger.

Prinses Julia stierf in dezelfde week dat we afscheid namen van Jan Pronk als Nederlands politicus. Ze leken wel op elkaar, in hun hang naar internationale gerechtigheid, enthouisiasme voor ontwikkelingshulp, de VN, enzovoorts. Pronk verklaarde dat er een warme band tussen hen was. Ze waren een goed stel geweest, denk ik.
Dus uit deze twee foto’s

j+b&pronk.jpg

heb ik toen deze samengesteld:

Links de foto die Balkenende via de RVD liet vrijgeven toen hij drie weken onzichtbaar opgesloten had gezeten in het ziekenhuis van Capelle aan den Ijssel vanwege een ontstoken voet, rechts de foto die Ronald Reagan liet uitgeven daags nadat hij in 1983 was geopereerd voor darmkanker. Zoek de verschillen. Zie hier mijn analyse, een artikel voor Trouw. (Ik zou nu – 2009- denk ik meer werk gemaakt hebben van het spiegelbeeldige van die twee scenes: juist door zich zwak te tonen toont Reagan zich sterk, juist door zich sterk te tonen toont Balkenende zich zwak.)