Verhoudingen (1)
Geplaatst op januari 12, 2005 | Gearchiveerd onder Geen categorie | Reageer
Voor ons in de rij voor de kassa van Tuschinski stonden een man en vrouw van middelbare leeftijd en een jongen van een jaar of twaalf.
‘Een familieticket voor The Incredibles,’ zei de vrouw toen ze aan de beurt was, ‘twee volwassenen en één kind.’ Het meisje achter de kassa was rond de twintig, waarschijnlijk een werkstudente, zoals het meeste bioscooppersoneel tegenwoordig. ‘Een familieticket is voor twéé volwassenen en twee kinderen,’ zei ze.
‘Maar ik neem aan dat het ook met één kan?’ zei de vrouw.
Het meisje pakte een portofoon en trad in overleg.
De vader-van-één draaide zich om. ‘Iemand misschien nog een kind over?’
Er werd gelachen. ‘Het is maximáál vier!’ riep iemand vanuit de achterhoede, die kennelijk op de hoogte was.
Het overleg vlotte niet erg, ze moest wachten. De rij stond stil, gelaten keek men elkaar aan. ‘Ach laat ook maar,’ zei de vader, ‘doet u maar gewoon drie kaartjes.’ Het meisje negeerde hem, drukte de portofoon aan het oor en keek langs hem heen. Toen ze na een minuut nog niemand aan de lijn had gaf ze op en produceerde drie kaartjes, alle drie volwassen-tarief. ‘Nee,’ zei de moeder, ‘twee volwassen en één kinderkaartje dan dus graag.’
Het meisje keek naar de jongen en vervolgens met een doodse blik naar de vrouw. Ze zei niets, maar leek te suggereren dat ze betwijfelde dat de jongen nog geen twaalf was.
‘Nou ja!’ snoof de vader, die een stap opzij had gedaan.
Direct richtte het meisje zich tot hem. ‘Meneer,’ zei ze, ‘bent u geïrriteerd?’
‘Daar lijkt me ook wel aanleiding toe,’ zei de vader.
‘Sorry hoor, maar hier heb ik echt geen zin in.’
‘Pardon?’
‘Als u geïrriteerd doet ga ik u niet helpen.’
Opnieuw pakte ze de portofoon. Na enige discussie legde ze hem weer neer.
‘Oké,’ sprak ze, alsof ze clementie betrachtte, ‘ik help u, maar dit soort irritatie hoef ik niet te accepteren.’
Nu werd het de man te veel. ‘Mevrouw,’ zei hij, terwijl hij recht voor het loket ging staan, ‘weet u wat hier aan de hand is? Uw ego is íets te groot voor het soort werk dat u doet. U maakt fouten, houdt de boel eindeloos op en insinueert dat wij op valse gronden een kinderkaartje kopen. Als dat een klant ir-ri-teert, dan is dat nor-maal. En dan gaat u de klant dus niet op hoge toon berispen, nee, dan zegt u ‘sorry, ik begrijp het niet helemaal’ of ‘neem me niet kwalijk, ik werk hier nog maar drie dagen’ en vervolgens gaat u uw best doen de klant alsnog zo snel mogelijk te helpen. Zó zijn hier de verhoudingen. Dus als u nu zo vriendelijk zou willen zijn?’
‘Goed gesproken!’ zei ik. Het was eruit voor ik het wist. ‘Zo is het!’ riep iemand achter me. Het meisje trok wit weg en werkte zwijgend de transactie af.
‘En als je erover wilt praten,’ zei de moeder, mierzoet nu, terwijl ze de kaartjes uit de draaischotel pakte, ‘komen we na de voorstelling nog even bij je lang langs. Oké?’
Reacties
Laat een bericht achter