Hiltonia (I)
Geplaatst op maart 1, 2005 | Gearchiveerd onder Geen categorie | Reageer
En ja hoor, daar waren ze. Ze hadden dezelfde blauwgrijze kleur als het water, zodat het even leek alsof de zee zelf tot leven kwam, maar toen zagen we hun ogen en de ritssluiting van hun fijngetande bek. Dolfijnen! Een stuk of vier, inclusief moeder met jong. Vrolijk zwommen ze een tijdje mee, sinus-cosinus door de golven.
Vreemd, een jaar of twintig geleden voer ik hier, op een Nederlands vrachtschip, met nu en dan een reepje Egyptische kust in de verrekijker, en nu liggen wij daar, op dat strand, en zien vrachtschepen passeren, bonte blokkendoosjes aan de horizon. Leve de containervaart, al die gekleurde rechthoekjes, soms is het net alsof er een Mondriaan voorbij drijft.
Warm zonnig weer & niet te lang vliegen, wilden we. Uitkomst: Een resort in Egypte, aan de Rode Zee. Eigenlijk ga je helemaal niet naar Egypte. Je rijdt naar Schiphol, daar stap je in, vier uur later stap je uit, je maakt een busritje door de nacht en de volgende ochtend ontwaak je in Hiltonia.
Hiltonia is een soort zeef, een filter, dat bepaalde onderdelen van een omgeving buitensluit en andere doorlaat. Elementen die doorgelaten worden zijn meestal het klimaat en het lokale prijspeil, wat wordt buitengesloten zijn zaken als armoede, criminaliteit, onderdrukking, slechte hygiëne en de plaatselijke taal. De buitengesloten elementen worden vervangen door een alternatief in Hilton-stijl, een standaard die over de hele wereld gelijk is en zorgvuldig wordt afgestemd op wat de Hiltonia-reiziger verwacht. Je kunt ook naar Sheratonia, net iets luxueuzer, of naar Intercontinentalia, een tikje goedkoper, het principe blijft hetzelfde.
Wij haden nog nooit zoiets gedaan, en eerlijk gezegd beviel het wel. Hiltonia is een buitengewoon prettige omgeving. Vergelijk het met een stadje waar iedereen vrij heeft, behalve de mensen die het stadje runnen. Daar zijn er heel veel van, en ze doen meteen alles wat je vraagt. Je stapt het terras bij het zwembad op en direct komt een man in smetteloos wit naar je toe en overhandigt je twee dikke versgewassen badlakens. Als je dan zegt ‘ik wilde hier alleen maar even staan’ knikt hij en verdwijnt weer. Ga je even later toch op een stretcher zitten dan staat hij direct weer naast je met de handdoeken, zonder dat hij boos is. Lig je eenmaal op de stretcher dan verschijnt een man in een kakibroek en een blauwgestreepte tuniek die vraagt of je iets wilt gebruiken. Of je nu ja of nee zegt, hij buigt, zegt ‘thank you’ en sluipt weer weg.
Je kunt ook naar het bijbehorende strand. Daar krijg je ook meteen weer een versgewassen handdoek aangereikt en als je het vlaggetje in je grote privé-parasol hijst komt door het zand een ober aangelopen, hoe ver weg je ook ligt. Of je gaat naar een van de andere zwembaden die er zijn, al dan niet overdekt, of je gaat naar de squashbaan, of naar de fitness, of naar de massagetent, of naar de schoonheidssalon, of naar de biljartzaal, of naar de duikschool, of naar de bar, of naar de lounge, of naar de pizzeria, of naar het visrestaurant, of naar de shops, of naar de disco, en mocht je behoefte krijgen aan een beetje couleur locale, dan ga je naar de vrolijke Hiltonia-bedoeïenentent, waar je muntthee kunt drinken maar ook Heineken en al het andere op de Hiltonia-kaart, zegt de ober er meteen bij.
‘s Ochtends is er een ontbijt, waar je alles kunt eten wat je wilt en zoveel je wilt. Aan een groot fornuis staat een kok met een witte muts. Hij bereidt eieren hoe je maar wilt. Geef je hem een dadel, een gerookte haring en wat muesli, zeg ‘een omeletje met dit graag’, en hij knikt vriendelijk en gaat aan het werk.
Als je in Hiltonia gaat wandelen stuit je uiteindelijk altijd op een gedecoreerde, lichtgeel geschilderde muur. Daarachter, waarschijnlijk, is Egypte. Maar dat maakt niet uit, in Hiltonia is nog zó veel te zien en te beleven!
(wordt vervolgd)
Reacties
Laat een bericht achter