Portemonnee kwijt (4)

Geplaatst op augustus 30, 2007 | Gearchiveerd onder Geen categorie | Reageer

Juist. In verband met een meervoudige bankpas- en pincode-verwisseling tengevolge van vermissing, mogelijk diefstal en de ernstige staat van financieel-administratieve onveiligheid waarin ik mijzelf en de bank hierdoor had geplaatst, kondigde mijn bank dus een ‘herbeveiligingstraject’ af, (voluit het ‘Volledig Herbeveiligingstraject Klasse III’, kortweg VHIII). Eerst werd ik van huis gehaald om samen met een speciale functionaris van de bank een bezoek te brengen aan de Burgerlijke Stand, waar kon worden vastgesteld wie ik eigenlijk was. Aangezien ik ook mijn rijbewijs kwijt was, zoals u zich herinnert zat dat eveneens in de portemonnee die op ons Franse vakantieadres zoekraakte door verlies hetzij diefstal (hetzij een combinatie van beiden), was dit extra moeilijk. Het enige document waarover ik nog beschikte om mijn identiteit aannemelijk mee te maken, was mij paspoort. Toen ik dit uitlegde aan meneer Smit, de speciale bankfunctionaris die mij in het kader van operatie VHIII was toegewezen, een ondoorgrondelijke, Aziatisch uitziende man in een trenchcoat en een jagershoedje die zich voorstelde met de woorden ‘noemt u mij maar Smit’ (vandaar), stiet hij een donkere, holle lach uit. Meneer Smit lachte om mijn paspoort. Letterlijk, maar dus ook figuurlijk. ‘U heef pasje vijotheek?’ Uiteindelijk lukte het om via ons Videoland-filiaal vast te stellen dat ik inderdaad ben wie ik claim te zijn. (Het blijkt natuurlijk mogelijk dat ik dat helemaal niet ben, maar dat bedrog is dan geheel te goeder trouw en waarschijnlijk ook verjaard.)

Toen we buiten stonden keek meneer Smit mij indringend en ondoorgrondelijk aan. Rond zijn lippen verscheen een minuscuul sceptisch lachje, als om duidelijk te maken dat zijn argwaan, diep en alomvattend was. Vervolgens begeleidde hij me naar het filiaal van de bank voor een nieuwe intake. De portier, de kassier, onze accountmanager, employees waar wij al ruim twintig jaar prettig zaken mee doen – allemaal deden ze alsof ze mij niet kenden! Ik trok mijn iPod en bekeek mijzelf in de spiegelde achterkant. Was ik nog wel ik? Ja, aan mijn spiegelbeeld was niets veranderd.

Via een zijdeur verscheen een oud-baliemedewerkster, die sinds een promotie achter de schermen werkt. ‘Dag meneer Kuitenbrouwer,’ zei ze. Op dat moment ontwaarde ze meneer Smit en bevroor. ‘Sorry, ik verwar u met iemand anders.’
‘Juist,’ sprak meneer Maalderink, een grijzende hockeyliefhebber, immer onberispelijk in krijtstreep, die al sinds mensenheugenis ons account beheert, ‘dus u wilt hier een bankrekening openen.’
‘Jan-Hein!’ riep ik radeloos, ‘Wat is er met je? Ík ben het!’
Het werd een stroef, moeizaam, gesprek. ‘Tja,’ sprak ‘onze’ accountmanager na enige tijd zuinig, ‘het is prettig dat u aan ons gedacht heeft, maar ik weet niet of wij u als cliënt kunnen aanvaarden. Ik moet dat hier intern nog even bespreken.’ Meneer Smit leidde mij weer weg. Het was een huiveringwekkende ervaring.
Thuisgekomen kalmeerde mijn vrouw mij. ‘Ik denk dat het wel mee zal vallen,’ sprak zij. ‘Vergeet niet, we hebben daar heel wat meer schuld uitstaan dan tegoeden, dus we worden vast wel weer aangenomen.’ Dat wachten we nu dus maar af.

Twee weken geleden beschreef ik de moeite die het kostte om bij de Franse gendarmerie aangifte te doen van het verlies dan wel de diefstal van een mijn rijbewijs. ‘We weten niet eens of u wel een rijbewijs hééft,’ was één van de argumenten. ‘Dat kunt u toch nagaan?’ zei ik. ‘Nee,’ sprak de wachtmeester, ‘dat kunnen wij niet.’
Juist daarom wilde ik graag een proces verbaal hebben, om in zo’n geval in elk geval nog íets te kunnen laten zien, en uiteindelijk lukte dat dus ook.
Thuisgekomen ging ik met mijn Franse proces verbaal naar het gemeentehuis. Waar het van nul en generlei waarde bleek te zijn. Om een nieuw rijbewijs te krijgen moest ik een aangifte van de Nederlandse politie hebben. Die aangifte bij de Franse gendarme was zinloos geweest.
‘Maar nu rijd je als buitenlander zonder rijbewijs door Frankrijk en de politie haalt je van de weg, wat dan?’ vroeg ik de dienstdoende ambtenaar.
‘Da’s geen probleem,’ sprak zij, ‘ze kunnen direct in de computer zien of u wel of geen rijbewijs heeft.’
Dus dat ik ooit een rijbewijs hebt gehád is een geregistreerd gegeven. Nu nog afwachten of ze daar ook willen geloven dat ik inderdaad ik ben. Anders moet ik opnieuw rijexamen doen. Dat haal ik nooit. Misschien moet ik er maar van afzien. Auto, verkopen, OV-jaarkaart aanschaffen. En dan zeggen dat het vanwege de CO2 is.
Ja, waarschijnlijk is dat het beste.

Reacties

Laat een bericht achter