Wijnand de Waaier
Geplaatst op augustus 18, 2008 | Gearchiveerd onder Geen categorie | 1 Reactie
Zou iemand die echt diep overtuigd was van de total tolerance van toen, zo bangelijk buigen voor de zero tolerance van nu? Wijnand Duyvendak is een fashion victim van de politiek.
Lang geleden stond op deze plek een andere columnist. Zijn naam was Theo van Gogh. Hij hield het niet lang uit, want HP-De Tijd hield er een ethische standaard op na waar Theo niet aan wilde voldoen. Ik heb Theo wel eens vergeleken met iemand die tijdens een vuistgevecht een mes trekt. Als jij dan ook een mes tevoorschijn haalde, trok Theo een Uzi. Had jij ergens een Uzi opgescharreld, dan stond Theo al klaar met een houwitser, of een Scud. Van Gogh was een kind van de jaren tachtig, een Bluf-lezer. Toen de politiek correcte stalinist Hugo Brandt Corstius zijn wrevel gewekt had publiceerde Van Gogh diens adres. Zo deed je dat in die jaren. Noem het een trend.
Toch vermoed ik dat als Van Gogh nog geleefd had, hij zich de afgelopen weken in de handen had gewreven bij de Telegraaf-hetze tegen Wijnand Duyvendak. Groen Links was in Van Gogh’s ogen de meest perfide parochie die de Linkse Kerk kende, en deze stok had hij maar wat graag in hun wiel helpen steken. Wijnand Duyvendak, de geinfiltreerde geestverwant van Volkert van der G.
Dat de manier waarop links Nederland in de jaren tachtig het geweld van radicale activisten vergoelijkte beschamend is, een typisch voorbeeld van de politieke arrogantie van de jaren zestig-generatie, heb ik hier al vaker opgemerkt. Zelfs de politierechters van de jaren tachtig vonden dat geweld bij acties ‘bespreekbaar’ moest zijn. De brandbom voor de Centrum Partij, die een medewerkster tot de rolstoel veroordeelde, de bomaanslag op het huis van Aad Costo, de diefstal met geweld van woonruimte waar anderen recht op hadden, brandstichting bij de Makro, inbraken bij Economische Zaken – de Samir A’s worden dezer dagen voor heel wat minder van het bed gelicht. Want de tijden zijn weer eens veranderd.
Ook de media vertonen een opmerkelijke vorm van voortschrijdend inzicht. Kraaiden fellowtravelers als Stan van Houcke en Hanneke Groentenmanhet uit van plezier voor de Vara-microfoon als tijdens de kroningsrellen van 1980 weer een ME-wagen in vlammen opging, berichtte de Volkskrant in die jaren met nauw verholen sympathie over de veldslagen rond belegerde kraakpanden en energiecentrales, de afgelopen dagen was de toon geheel anders. Het redactioneel commentaar van de Volkskrant over Duyvendak, afgelopen zaterdag, leek wel overgetikt uit een Telegraaf van begin jaren tachtig. Alsof er op de Volkskrant-redactie nooit een leren jack met een omcirkelde A aan de kapstok heeft gehangen of zelfs maar een Dodewaard-sticker op een bureaulamp heeft gezeten, werden de acties van Rara en consorten getypeerd als ‘ernstige verstoring van het democratische proces’, van ‘besluiten die volgens de regels genomen zijn.’ Ach, ja, natuurlijk, de regels.
Goh ja, de regels!
Vervolgens werd opgeroepen tot ‘waakzaamheid’, want de kans bestond dat de milieubeweging nu verder radicaliseerde, terwijl ‘het klimaat en het welzijn van dieren te belangrijk zijn om aan ideologische scherpslijpers over te laten.’
Dat ‘partijleidster’ Femke Halsema in de zaak Duyvendak een uiterst dubieuze rol gespeeld heeft vindt de Volkskrant niet belangrijk, nee, dat zij ‘doordrongen is van het moreel verwerpelijke karakter van acties zoals Duyvendak die in de jaren tachtig voerde’ en ze publiekelijk afkeurde, dáár gaat het om. ‘Dat is de harde, maar juiste lijn’ heet het, in vintage revisionistisch idioom. In de taal van de ideologische fijnslijper. Want, ja, de tijden zijn veranderd. Wat we toen gedoogden was bij nader inzien niet zo fraai, dus we slaan maar eens flink door naar de andere kant. Naar de Nieuwe, Juiste Lijn. Wie toen kanttekeningen bij het ideële geweld van krakers en milieufanaten maakte was een reactionaire spelbreker, wie nu vraagtekens plaatst bij de blinde verabsolutering van de ‘rechtsstaat’, krijgt hetzelfde verwijt. Zo gaat het in Nederland altijd: de mode regeert, zelfstandig nadenken niet gewenst. En arme Wijnand maar meewaaien, toen de ene kant op, nu de andere. Als het terecht is dat Wijnand Duyvendak de politiek uit is, dan is het wat mij betreft alleen dáárom: dat meewaaien. Zou iemand die echt diep overtuigd was van de total tolerance van toen, nu zo bangelijk buigen voor de zero tolerance van nu? Het feit dat hij zijn subversieve verleden niet ziet als iets om mee in het reine te komen, maar als dankbaar materiaal om een boek mee te promoten, zegt eigenlijk al genoeg: Wijnand Duyvendak is een fashion victim van de politiek.
Het signaal dat van dit schielijke aftreden uitgaat naar jongeren met politieke aspiraties is ook spijtig: ‘Zorg voor een smetteloos, aseptisch cv, blijf uit de buurt van acties, demonstraties en bezettingen, doe niets dat in het Den Haag van over twintig jaar wel eens een wenkbrauw zou kunnen doen fronsen. Burgerlijke ongehoorzaamheid is voor het volk, een volksvertegenwoordiger houdt zich daar verre van.’
Een parlement waarvan niemand ooit een kei naar de mobiele eenheid heeft gegooid of aan een hek vastgeketend heeft gezeten, het is een somber vooruitzicht. Somber en saai.
Reacties
Eén reacties to “Wijnand de Waaier”
Laat een bericht achter
Jan is een wonderlijk fenomeen in de journalistiek. Hij is een soort toverbal, zolang je erop zuigt verandert het van kleur. Jantje is een journalist die zijn geld verdient met het geven van louter en alleen meningen. En omdat hij trendy moet zijn wil de kassa blijven rinkelen, is het niet verwonderlijk dat hij nu rechtse praatjes verkoopt. Ik ken Janneman al vele jaren en weet daardoor dat hij aartslui is. Vandaar dat hij nooit iets uitzoekt, maar meteen meningen begint te verspreiden. En meningen zijn net als een neusverkoudheid besmettelijk.
Jannneman schrijft nu het volgende over de zaak Duivendak: “Kraaiden fellowtravelers als Stan van Houcke en Hanneke Groentenman het uit van plezier voor de Vara-microfoon als tijdens de kroningsrellen van 1980 weer een ME-wagen in vlammen opging…’ Zie: https://www.jankuitenbrouwer.nl/2008/08/18/wijnand-de-waaier/
De werkelijkheid is deze: het Openbaar Ministerie heeft destijds tot 2 maal toe alle geluidsbanden van die legendarische uitzending beluisterd om na te gaan of er dingen waren gezegd die strafwaardig waren. In beide gevallen constateerde justitie dat dit niet het geval was geweest. Sterker nog: in een officieel politierapport getiteld De Dag van de Ether. Anatomie van een rel’ met ‘een chronologisch verslag van een onderzoek naar de feitelijke gebeurtenissen, spontaan en georganiseerd, in Amsterdam op 30 april 1980′ staat letterlijk: “Een groot gedeelte van der media spreekt, brult en schrijft schande van de realistische reportage die de medewerkers van Radio Stad over het eerste treffen met de Mobiele Eenheid van actievoerders, krakers en overig publiek. Het is nochthans de beste beschrijving van de gebeurtenissen die de media ons verschaft… Ook de daden van de actievoerders c.q. relschoppers worden er duidelijk in beschreven.’ Dit voor de geschiedenis. Niks geen gekraai, gewoon dat doen wat Janneman Kuitenbrouwer nooit deed, te weten: verslag geven.
stan van houcke