Wel Effe Stempelen
Geplaatst op november 24, 2008 | Gearchiveerd onder Geen categorie | Reageer
Afgelopen vrijdag is ons huis bijna ingestort.Het begon met een vlek in de vloerbedekking. Niet eens bij ons thuis, maar op mijn kantoortje, een paar straten verderop. Daar ligt beige vloerbedekking, en in die vloerbedekking zit een vlek, midden in de ruimte. Die vlek begon me te storen, maar wat ik ook probeerde, hij wilde er niet uit. Bij het boodschappen doen kwam ik langs een tapijtwinkel. In de etalage stond een coupon van roomwit, wollen karpet, precies het goede formaat. De winkelier wilde ervan af en vroeg een schijntje. Toen de rol in het trapportaal stond begon ik te twijfelen. Het gebouw waar mijn kantoor is wordt niet zo vaak schoongemaakt, dus dat witte tapijt zou al gauw net zo vuil zijn als het huidige. Wat hier nodig was, was donkerder tapijt.Gelukkig bedacht mijn vrouw een oplossing: dit materiaal was perfect voor de slaapkamer! Zij had gelijk. Bij het verwijderen van het oude tapijt kwam een rommelige, ongelijke plankenvloer tevoorschijn, die bovendien nogal kraakte, dus we besloten eerst een nieuwe, strakke ondervloer te laten leggen, waarop dit fraaie nieuwe karpet des te beter toch zijn recht zou komen. De kamer bevat ook een marmeren schouw, die geen doel meer dient en eigenlijk alleen maar in de weg staat. Moest die niet eigenlijk ook opgeruimd? Nu we toch bezig waren? Stel je voor, de extra ruimte! Bovendien, dan zou de kamer een zuivere rechthoek zijn en konden we het tapijt er zelf in leggen, dat compenseerde de onvoorziene post voor de ondervloer dan weer. Zo’n stukje schoorsteen, wat stelde dat nu helemaal voor?Met een steenbeitel en een mokertje ging ik aan de slag. Het is verbazingwekkend hoe een gemetselde formatie bakstenen in gedeconstrueerde toestand ineens drie of vier keer zoveel ruimte inneemt. Er was nog maar een klein stukje van de schoorsteen verwijderd of de kamer lag vol met puin. Eerst maar eens wat afvoeren. Ook dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan.Samen met twee studievrienden sloopte ik ooit een complete varkensstal, als bijverdienste. Prachtig werk, zwaaien met zware sloophamers, zweten en zwoegen tot elke spier in je rug en je armen strak stond. Gedreun, stof, opwinding. En dan koud bier, met trots uitzicht op de gecreëerde leegte. Dat was dertig jaar geleden. Aan het werk is niets veranderd, aan mijn conditie wel. Telkens na een half uurtje hameren vond ik mezelf terug aan de keukentafel, met een krant en een espresso, in afwachting van nieuwe spierkracht. Mijn vrouw belde de klusbaas. Die gelukkig tijd had en een paar uur later voorreed. ‘Tja,’ zei ik licht bedremmeld, terwijl ik hem voorging naar boven, ‘het valt een beetje tegen, dus wij vroegen ons af…’De klusbaas inspecteerde het rampgebied. ‘U moet natuurlijk wel stempelen,’ zei hij.‘Stempelen?’‘Stutten.’ Hij wees naar de brokkelige steenpuist aan het plafond. ‘De rest van de schoorsteen, een meter of drie, vier, schat ik, hangt nu in de lucht. Als dat naar beneden komt stort je halve huis in. Dan kan dat tapijtje nog even op de rol blijven.’We knikten bedrukt. ‘Er moet geen storm komen nu,’ sprak de klusbaas. Alsof hij het zo geregisseerd had klonk buiten het aanloeien van de wind. De klusbaas pakte zijn mobieltje. ‘Komt goed,’ knikte hij geruststellend, ‘ik heb toevallig net een mannetje met stempels in de buurt.’
Reacties
Laat een bericht achter