Het Olifantenpad
Geplaatst op januari 18, 2009 | Gearchiveerd onder Geen categorie | 2 Reacties
Geachte heer Meerstad,
Gefeliciteerd met uw benoeming tot president directeur van de Nederlandse Spoorwegen.
Ik lees dat u enige jaren geleden uw machinistenbevoegdheid hebt gehaald om uit eigen ervaring te weten hoe het is om een trein te besturen. Als u nog andere manieren zoekt om uw inzicht in het spoorbedrijf te verrijken, heb ik een suggestie voor u.
U zou misschien eens een paar weken als NS-passagier door Nederland moeten reizen met, en nu komt het lastige, met de blik van iemand die vrijwel nooit per trein reist. Geen eenvoudige opgave, dat besef ik, u beschikt als geen ander over voorkennis inzake het railvervoer, maar probeer die zoveel mogelijk uit te schakelen. Er zal u dan iets opvallen, vermoed ik. En wel dat reizen per trein voor mensen die het niet gewend zijn, behoorlijk lastig is, omdat men van alles bekend veronderstelt. Ik geef u een paar voorbeelden. Van de week reisde ik – laagfrequente treingebruiker – van station Hilversum Centraal naar Amsterdam Centraal. Midden in de hal van het station Hilversum is een trap naar beneden. Op geen enkele manier valt te achterhalen waar die trap eigenlijk naartoe gaat. Een bordje ‘Naar De Treinen’, een pijl met een pictogram, niets.
Vaste gebruikers weten natuurlijk waar die trap heen leidt, maar ik zei al, de vreemdeling, de automobilist die een keer zijn auto laat staan, die ziet niets. Die moet gokken, want die trap leidt niet naar álle perrons van Hilversum CS.Gaan we die trap af, dan komen we in een lage, brede gang met rechts twee trappen omhoog, naar perrons. Maar welke? Elke aanduiding ontbreekt. Opnieuw moet je gokken, dat wil zeggen, zo’n trap oplopen om op het perron te kijken welk nummer het heeft, en dan zonodig weer terug. Als incidentele bezoeker denk ik dan: ik ben hier niet welkom. Dit is alleen voor vaste klanten, die over allerlei voorkennis beschikken. Misschien had ik een nieuwsbrief moeten lezen?
Ander voorbeeld. U zou eens vanaf het Muziekgebouw aan het Ij in Amsterdam, langs de Ij-oever naar het Centraal Station moeten lopen. Sta na ongeveer tweehonderd meter stil. Wat ziet u?
Links een langgerekte bouwplaats met schuttingen, de rijbaan van de Admiraal de Ruyterkade en rechts het tijdelijk voetgangersplankier langs de Ij-oever. Ergens in die amorfe bouwmassa bevindt zich de ingang van het Centraal Station. Kunt u hem aanwijzen? Nee. Hij is namelijk op geen enkele wijze gemarkeerd. Pas ongeveer als je er voorbij loopt zie je dat links een gang is uitgespaard.
Boven die gang is alle ruimte om een bord te plaatsen: ‘Amsterdam CS, Ingang Noord’ , ik noem maar wat. Desnoods alleen het NS-logo. Voor dat soort doeleinden wordt zo’n beeldmerk meen ik ontworpen. (Over een verzorgd, tijdelijk portaal met een mooie schets van hoe het gaat worden en wellicht een welgemeend excuus voor de overlast, zwijgen we nu maar even.)Deze info-drooglegging geeft je het gevoel dat treinreizen eigenlijk een semi-klandestiene activiteit is, zoals je tijdens de echte drooglegging moest weten op welk blinde deur te kloppen om in je goklokaal te komen. Ook het begrip ‘olifantenpaadje’ dringt zich op. In de jungle staan geen bordjes, maar aan de slijtsporen in het gras zien de dieren hoe de route is.Tot slot een vraag: is dit bewust beleid? De NS heeft zo nu en dan capaciteitsproblemen, dat is bekend, dus dit zóu een manier kunnen zijn om nieuwe passagiers te weren. Maar goed, ik speculeer nu, u weet ongetwijfeld hoe het echt zit.Veel succes in uw nieuwe baan, ik hoop nog eens van u te horen. Met vriendelijke groet, Jan Kuitenbrouwer.
Reacties
2 Reacties to “Het Olifantenpad”
Laat een bericht achter
Hoi Jan,
Probeerde zojuist tevergeefs via ‘contact’ jou een bericht te sturen. Dan maar even zo. Kan ik nog iets aan je kwijt waarvan ik vind dat er in 2009 een einde aan moet komen? Ik loop al een tijdje rond met de gedachte aan een actie die tot gevolg zouden hebben dat het ‘s een keer afgelopen moet zijn met het vele kleffe gezoen, vooral op tv. Misschien herinner jij je ook nog die vertoning bij de huldiging van de vrouwenhockeyploeg in Peking, waarbij Willem Alexander ik meen achttien vrouwen elk driemaal kussend langs moest. Wat me er ook zo aan ergert, is dat het vaak om situaties gaat waarbij mensen elkaar niet of nauwelijks kennen. Vorige week kwam ik Matthijs van Nieuwkerk tegen, en had het er even met hem over. Zou jij in DWDD er niet iets mee willen/kunnen? Hij wimpelde het af, maar als ik iets zou bedenken, was ik welkom. Nu zit ik daar niet echt op te wachten, maar stel dat jij het met me eens bent, dan zouden we het er ‘s over hebben hoe e.e.a. aangepakt zou kunnen worden. Laat ‘s horen als je wilt.
Hartelijke groet,
Kees Schiferli
(0654 304122)
Beste Jan,
Ik vermoed dat met het plaatsen van het immense beeldscherm en bijbehorend energieonzuinigheid, op Utrecht Centraal, de NS zichzelf heeft drooggelegd tot 2012.
Hartelijke groet,
I. Stoker