Sambal bij?
Geplaatst op februari 17, 2009 | Gearchiveerd onder Geen categorie | Reageer
Het bestuur van de PvdA bracht onlangs een nota uit over het integratiebeleid van de PvdA. Enfin, over wat het integratiebeleid van de PvdA volgens partijvoorzitster Lilliane Ploumen, Kamerlid Jeroen Dijsselbloem en PvdA-prominent Achmed Aboutaleb zou moeten zijn. Binnen de partij rees al gauw protest, de ‘toon’ van de nota deugde niet. Als politici over ‘de toon’ beginnen betekent dat dat ze geen goede argumenten kunnen bedenken waarom zij het beter zien, en eigenlijk alleen maar willen dat de ander zijn mond houdt. Inhoudelijke argumenten kun je uitwisselen en van repliek voorzien, de kritiek wordt aanvaard of verworpen, en zo worden de posities helder en kan het pleit beslecht worden. Over ‘toon’ kun je eigenlijk niet twisten, of beter, net als smaak, je kunt er alleen máár over twisten. Wat had ik dan moeten zeggen, kun je vragen, en dan volgt een alternatief waarvan de toon wél goed is. Dat laat zich niet weerleggen. Je kunt hooguit zeggen: tja, maar dat is mijn toon niet. En dat is waar de tooncriticus op uit is. Misschien ben jij dan wel niet de juiste persoon om over dit onderwerp het woord te voeren, zegt hij dan. Dat is de eigenlijke bedoeling van toon-critici. Jij moet zwijgen, vinden ze, en óns het woord laten doen.
De discussie rond de nieuwe integratienota van de PvdA, die nu ‘herschreven’ gaat worden, met als voornaamste aanpassing dat er ook iets in komt over hoe goed het met sommige allochtonen gaat, is een bewijs op zich dat de Partij van de Arbied nog stééds niets geleerd. Ja nee, fijn, dan hebben ze een integratienota die ‘streng’ is én de vele successen erkent, hoera, eindelijk hebben we de perfect gebalanceerde ‘toon’ gevonden, terwijl het helemaal niet om die toon gáát!
Het probleem van de Partij van de Arbeid is niet dat ze geen effectieve oplossingen voor immigratie- en integratie-problemen kunnen verzinnen, het probleem was (en is) dat ze daar helemaal niet mee bezig zijn. Het misverstand waaraan de Partij van de Arbeid al zeker dertig jaar ten prooi is, als het gaat om vreemdelingen, is dat ze niet over beleid nadenken, maar over de juiste gezindte. De juiste ‘toon’. Praten en nadenken over integratie is bij de PvdA nog steeds een gesublimeerde worsteling met beladen thema’s als gelijkheid, discriminatie en racisme. Een vorm van moreel spitsroeden lopen. Is dit niet te soft voor de hardliners en niet te hard voor de softliners? Zijn we nog oké bezig is wordt het al tricky?
En die morele paniek is nu net waar we veel van de huidige problemen aan te danken hebben, omdat hij veertig jaar het denken over immigratie en integratie heeft beheerst. Zo ontstond die goedbedoelde oxymoron van ‘integratie met behoud van culturele identiteit’. Geen taalondericht, geen gespreide huisvesting, geen investeringen in economische redzaamheid, veel aerobics voor moslima’s en OETC (onderwijs in eigen taal en cultuur).
Integratie met behoud van culturele identiteit is net zoiets als mayonaise maken met behoud van ei, schreef ik twaalf jaar geleden op deze plek. Of het helemáál waar was heb ik later nog wel eens betwijfeld, eerlijk gezegd. Het is maar wat je integratie noemt. De Chinese Nederlanders hebben hun culturele identiteit nooit opgegeven en maar weinig van de onze overgenomen, inclusief de taal – toch zijn ze succesvol geïntegreerd. Althans in de betekenis die dat woord zo langzamerhand heeft aangenomen, namelijk dat je Hollandse vrouwen niet voor hoer uitscheld en ambulancepersoneel heel laat. Maar ook in de zin die nogal eens wordt vergeten: dat ze economisch functioneren.
Maar wat lezen we in de integratienota van de PvdA? ‘Integratie vraagt van nieuwe Nederlanders de grootste inspanning: loslaten waar je vandaan komt, onvoorwaardelijk kiezen voor Nederland.’
Tja, voor de afwisseling is het verfrissend om te lezen, maar zoals zo vaak in Nederland betekent voortschrijdend inzicht ook hier weer omgekeerd inzicht. Doorslaan naar de andere kant. Nog steeds is bij de PvdA niet doorgedrongen dat die culturele identiteit beside the point is.
Hoe kan een partij die haast geobsedeerd is door het onderwijs als instrument voor sociale verheffing (van Van Kemenade tot Ritzen), zo lang zo hardnekkig ontkennen dat dat voor allochtone kansarmen ook het enige recept is? Omdat ze ‘zwart’ zijn?
Ook, nee zelfs PvdA-er Paul Scheffer sloeg wat dat betreft de plank mis, door de culturele betutteling van nieuwkomers te framen als een verraad aan onze nationale identiteit en een gebrek aan durf om haar dwingend op te leggen. Alsof immigranten Nederlands moeten leren om te begrijpen wie Jan de Wit en Willem van Oranje waren. Nee, ze moeten de taal leren omdat ze anders nooit op het postkantoor kunnen werken. Als iemand eenmaal op het postkantoor werkt, komt de rest namelijk vanzelf.
En met zes woordjes Nederlands fijn een etnisch restaurant runnen mag ook.
‘Witte lijs, bluine lijs? Sambal bij?’
Reacties
Laat een bericht achter