De Zwakke Arm
Geplaatst op november 20, 2009 | Gearchiveerd onder Geen categorie | 1 Reactie
De SP vraagt aandacht voor de beroerde arbeidsomstandigheden van de Nederlandse politieagent. Als je de salarissen ziet die bij de politie betaald worden schrik je inderdaad wel even. De schaal loopt van een kleine 1100 euro per maand tot nog geen 8000. Een beginnend agent verdient nauwelijks meer dan een dozensjouwer bij Aldi en een korpschef met 2900 agenten verdient minder dan een Kamerlid. Met dat soort cijfers wordt de bewering dat politiewerk een roeping is meer dan een mythe. Zeker vandaag, want ook de immateriële waardering voor het werk van de diender is de afgelopen jaren tot het nulpunt gedaald.Als ik zelf met de politie in aanraking kom, en wie overkomt dat niet, zeker als je rondrijdt in een ongewassen oldtimer zonder veiligheidsgordels (waarvoor ik een vrijstelling heb, maar dat kan die ijverige surveillant niet weten), ben ik altijd de beleefde voorkomendheid zelve, en als hij het bij een waarschuwing laat waar hij evengoed een verbaal hadden kunnen opmaken, overlaad ik ze met dankbaarheid, zodat ze zich even gewaardeerd kunnen voelen, tot de volgende kortlontige burger daar weer een eind aan maakt.
Bij Pauw & Witteman werd het SP-onderzoek besproken en ter inleiding kregen we een filmpje te zien van een straatmuzikant die tegen een geüniformeerde agent zegt: ‘Weet je wat jij bent? Jij bent gewoon een aap in een uniform.’ Waarop de agent in kwestie uithaalt en het joch op z’n bek timmert. Ik had graag willen horen hoe die zaak afliep – is die agent berispt en heeft dat ettertje excuses gekregen, zoals je vreest, of hebben ze de jenkop een dagje laten brommen en heeft de agent achter gesloten deuren een vermanend schouderklopje gekregen, zoals je hoopt?
Als het uniform en het wapen van politiemensen niet meer in staat zijn om ontzag af te dwingen, misschien moeten zij dan ook hun korte lontje maar in de strijd gooien, net als de burger. Het logo van de politie is niet voor niets een granaat die op punt van ontploffen staat?
Ooit bestond dat beeldmerk trouwens uit een wetboek en een zwaard, een combinatie die aan duidelijkheid weinig te wensen overlaat, maar in de vernieuwingswanhoop die heel de rijksdienst in de greep heeft en de politie misschien nog wel het sterkst (‘Veiligheidsregio Merenstad Dijklanden heet voortaan Natstede Plassenland’), is daar een brandend wetboek voor in de plaats gekomen. Toch een enigszins relativerend signaal, zou je zeggen. De manier waarop de ‘o’ van politie onder dat logo hangt kan ik alleen maar speels noemen – ook niet direct een kernwaarde van de sterke arm, dacht ik. ‘Wetboek of zwaard, aan u de keuze’ werd: ‘Wat vindt u daar nou zélf van?’
Voor de rest van de politieuitrusting geldt iets dergelijks: er kwamen hippe baseballcaps en kekke mountainbikes, het uniform wordt telkens modieuzer en informeler, het blauw wordt steeds lichter, ook de livrei van het wagenpark lijkt vooral gericht op likeability en intussen werd de wapenstok alleen maar korter. Over het dichten van het zogenoemde ‘gat’ tussen dat stokje en het dienstpistool wordt letterlijk jarenlang gedelibereerd. Je moet het toch eigenlijk met praten oplossen? Dat agenten die in the course of duty angsten hebben uitgestaan tijdens de rechtszitting als slachtoffers hun tranen de vrije loop laten, zoals bij het proces tegen Mohammed B., wordt kennelijk ook als iets normaals beschouwd.
Een tijdje geleden raakte ik op straat in conflict met een jongere in een auto die geen voorrang had maar het wilde afdwingen door mij de weg te versperren. Al gauw kreeg hij gezelschap van vrienden, ik werd ingesloten, mijn auto werd gemolesteerd en toen ik dat probeerde te verhinderen kreeg ik klappen. De lokale wachtmeester bleek het clubje goed te kennen, ze waren al bij hem lans geweest om aangifte tegen mij te doen, maar als ik er nu verder geen zaak van maakte, zou hij ervoor zorgen dat zij dat ook niet deden! Het hele geval leek hem namelijk een zaak van ‘wederzijds haantjesgedrag’. Waarschijnlijk had hij net een cursus ‘de-escalerende interventie’ gedaan. Op mijn weblog kwamen honderden reacties binnen van mensen met soortgelijke ervaringen. Aangifte doen wordt steeds moeilijker, vergrijpen worden gereduceerd tot ‘conflicten’, die in een spreekkamertje moeten worden ‘uitgepraat.’ Lache! De politie is zo verstikt in zijn streven naar een constructieve relatie met probleemjongeren en andere asociale types dat een gedupeerde burger die actie eist het nadeel van de twijfel krijgt.
In het onderzoek van de SP klagen agenten dat rechters geen begrip hebben van de realiteit op straat, maar zo zijn er evenveel nette burgers met een bloedneus of erger die op het politiebureau te horen krijgen dat ze het er zelf wel naar gemaakt zullen hebben. Dat waar twee vechten twee schuld hebben. Dat er wellicht sprake was van ‘haantjesgedrag’. Dat er nu eenmaal lui zijn waar je met een grote boog omheen moet lopen. Ja, ook in uw eigen woonwijk. Want de tijd dat dit soort gastjes hun eigen buurt onveilig maakten is al lang voorbij. Dáár wemelt het namelijk van het van de buurtvaders, straatcoaches en wijkregisseurs die aan je kop zeuren, in nettere buurten heb je daar geen last van.
Politiemensen hebben alle reden om te klagen over te lage beloning en te veel bureaucratie, zaken die de politiek regelt, maar burgers hebben alle reden om te klagen over het halfzachte optreden van de politie, en dat doet die politie toch echt zelf.
Geen geld, geen vertrouwen én geen gezag – ik zou niet graag politieagent zijn. En voor de meeste politiemensen geldt kennelijk hetzelfde.
Reacties
Eén reacties to “De Zwakke Arm”
Laat een bericht achter
Ach, gelukkig kunnen ze zich afreageren op fout-parkerende medeburgers en dergelijke. Met 6 man op een nette burgerman, in plaats van de reguliere groepen winkeldieven aan te pakken. (uit het leven gegrepen) – en natuurlijk heb ik het er zelf naar gemaakt.
Helaas begint dan ook het besef te dagen, dat een kort rokje DUS een verkrachting uitlokt danwel inluidt. Raar gegeven, die halfzachte politie. Of, om het met mijn (Belgische) vriendin te zeggen: Amsterdammers, dat zijn mensen die “half en half van alles” willen…