Pim Fortuyn liep over het water van de politiek
Geplaatst op maart 26, 2012 | Gearchiveerd onder NRC Next, The Semidaily Kuitenbrouwser | Reageer
Pim Fortuyn – hij was een komeet die verbrandde in de dampkring. Zijn moord, binnenkort tien jaar geleden, zal ik altijd associëren met het boek dat ik die week las, ‘Nieuw Babylon in aanbouw, Nederland in de jaren zestig’ van James Kennedy. Er is geen boek, na Regenten, rebellen en reformatoren van Ernst Zahn misschien, dat mij meer leerde over wat het is om een Nederlander te zijn. Zahn stelt scherp op ons onverbeterlijke moralisme, Kennedy verbaast zich over onze dwangmatige vernieuwingsdrift. Allebei hebben te maken met Pim Fortuyn. ‘De verweesde samenleving’ – niemand aan tafel bij Pauw en Witteman gisteravond kwam er zo snel op, maar dat was zijn grote thema. Een land van managers en vernieuwers, regenten en reformatoren – met af en toe een rebel.
Een van de dingen die je overhoudt aan opgroeien zonder vader is een fijne antenne voor vaderlijke energie. Je kunt het bijna voelen, als kalmerende Alpha-straling. Iemand die het in megawatts uitzond was Wim Kok. Hij was een kerncentrale van vaderlijk magnetisme. Wim Kok had een Vader des Vaderlands van historisch postuur kunnen zijn. Waarom hij het niet werd? Ik vermoed omdat hij eigenlijk geen grote idealen had. Te veel twijfelde. Eerst Nijenrode, toen de vakbond. Het is jammer dat er maar zo weinig linkse politici zijn met verstand van geld en zakendoen, daar hebben we heel wat ontspoorde privatiseringen aan te danken, maar degene die het wel hebben, Bos, Vermeend, Van der Ploeg, Kok, verliezen dan weer hun linksheid. Het kwalificeerde Kok bij uitstek voor Paars, en Paars bood geen ruimte voor pastorale vergezichten.
Niet voor niets had Kok een blinde vlek voor Fortuyn: die was zijn contramal. De vader die Kok niet wilde zijn, en waar het land naar haakte. De verlosser. Fortuyn liep over het water van de politiek. Hij was als Maradonna die door een complete verdediging heen wandelt, bal losjes aan de voet.
De twee politieke partijen die op dit moment groeien, de PVV en de SP, zijn toevallig ook de partijen die het minst het woord ‘hervormen’ in de mond nemen. Hoe zou dat komen? ‘Omdat ze de kiezer misleiden’, luidt het antwoord van de concurrentie ongetwijfeld, want die ‘hervormingen’ zijn wel degelijk noodzakelijk. Dat wil zeggen: volgens Haagse politici. Misschien wordt het tijd om een woord voor /omgekeerd/ populisme te bedenken, voor politici die alleen nog naar elkáár luisteren. ‘Politisme’ misschien? Ja, laten we dat eens op de agenda zetten, het probleem van het hedendaags politisme. Het bepleiten van maatregelen waarvan het volk wéét dat ze onzin zijn. Politici moeten vormen, niet altijd maar hervormen. Fortuyn wilde vormen.
Bruce Springsteens nieuwe album, zojuist verschenen, is een aanklacht tegen de crisis en de misère die hij voor veel gewone Amerikanen gebracht heeft. Het heet Wrecking Ball. Bruce slaat de spijker op de kop. We zijn verslaafd aan de sloopkogel. Ooit stond hij voor een belofte, wat gesloopt werd was slecht, dat moest wijken voor iets goeds. ‘Creatieve destructie’ heet dat, maar dat sloop altijd wordt gevolgd door iets beters, is geen vanzelfsprekendheid meer.
Bekeringsijver en vernieuwingsdrang. Ernst Zahn en James Kennedy houden ons twee spiegels voor. Het beter weten en het beter maken. Luisteren hoeft niet.
Help, mijn man is klusser. Daar staat hij, op het keukentrapje, timmerend aan zijn Babylon. Nooit eens tijd voor een gesprek. Altijd maar aan het verbouwen.
Een man die een huis bouwt voor zijn gezin is een goede vader, een man die niet kan ophouden met verbouwen is een slechte. Fortuyn had dat door. We mochten weer ‘verpleegster’ zeggen in plaats van ‘werkende in de zorgsector’. Want politieke correctheid is ook politieke paranoia. Fortuyn ging rust brengen, veiligheid, vertrouwen. Het slopen hadden de anderen gedaan, zie zijn ‘puinhopen van Paars’. Die vooral uit woorden bestonden, maar dat is in de politiek genoeg.
Reacties
Laat een bericht achter