Arbeiders onder elkaar
Geplaatst op december 23, 2012 | Gearchiveerd onder NRC HANDELSBLAD, The Semidaily Kuitenbrouwser | 4 Reacties
Het ter verantwoording roepen van mediamakers behoort tot de basisingrediënten van De Wereld Draait Door, maar de makers van dat programma zelf zie je eigenlijk nooit verantwoording afleggen van de keuzes die zíj maken. Zat er bijvoorbeeld een redenering achter het besluit om Peter R. De Vries te vragen voor het Meet-DWDD-panel, dat tijdens de verkiezingscampagne lijsttrekkers aan de tand voelde, of was het de Rolodex-reflex die in omroepland zo vaak de gastenselectie bepaalt?
Tegenover Diederik Samsom kwam De Vries tevoorschijn met een pleidooi voor een levensstijlafhankelijke zorgpremie, als fervent sportschoolbezoeker heeft hij geen zin om premie te betalen voor rokers, couch potatoes en andere slapjanussen. Die hebben hun medische klachten toch aan zichzelf te danken? Erg doordacht. Erg VARA ook.
Emile Roemer bestookte hij minutenlang met het ‘verwijt’ dat ofschoon De Telegraaf een keiharde hetze tegen de SP voerde, Roemer wel braaf meewerkte aan verkiezingsproducties van die krant. Alsof een weigering ook maar iets zou opleveren, behalve nóg meer haatkopij.
De Vries wilde ooit zelf politicus worden, maar dat het nooit iets is geworden met zijn partij (PRDV) is niet verwonderlijk. Er gaat een wereld van onbegrip voor je open, zou Wim Kan gezegd hebben. Een politicus moet in beginsel altijd vriendelijk, beleefd en geduldig zijn, maar er is een diepte waarop dat geen goodwill meer oplevert, alleen nog schade. Pim Fortuyn had een neus voor dat moment: eerst een tijdlang glimlachend meegaan, maar als de grens bereikt werd: lik op stuk.
Dit was zo’n moment. In plaats van de kool en de geit te sparen, had Roemer De Vries hier beter even op zijn plaats kunnen zetten. Roemer is niet bosa, zoals Surinamers dat noemen: altijd het oog op de goal.
Wat De Wereld Draait Door bij dit alles bezielde, het buitenproportionele venijn waarmee op Roemer werd ingehakt, ook door de andere twee ondervragers, het is maar één van de vele vragen waarop we geen antwoord krijgen in Emile Roemer, tussen pieken en peilen, een film van Coen Verbraak, die de SP-campagne van binnenuit volgde. Afgelopen maandag vond een voorvertoning plaats in De Nieuwe Liefde. De insiders waren het na afloop snel eens: een gemiste kans.
Als Verbraak toegang had tot Roemer’s volledige agenda, zoals filmer en gefilmde in interviews eensgezind benadrukken, waar waren dan de strategische besprekingen, de pijnlijke trainingen en evaluaties, de ruzies? Drie mogelijkheden: wel gefilmd maar niet gebruikt, wel plaatsgevonden maar niet gefilmd, of nooit plaatsgevonden. De film wekt nu de indruk van dat laatste, maar bij de nazit in De Nieuwe Liefde was geen politiek journalist of campagnestrateeg die dat gelooft. Al gauw viel er een aardig lijstje op te stellen van momenten en incidenten die gemist werden. De makers van De Wouter Tapes, over de PvdA-campagne van 2006, hebben nooit onbeperkte vrijheid geclaimd, toch geeft hun film een beter en indringender beeld. Zag je in De Wouter Tapes politieke professionals op zoek naar een boodschap, hier zie je politieke boodschappers op zoek naar professionalisme.
Het camerawerk van Thomas Kist is pico bello, maar soms vraag je je af of Verbraak zelf wel aanwezig was, zo weinig vragen worden er gesteld, zo weinig moeite wordt er gedaan om te ontrafelen wat er nu eigenlijk gebeurt. Met de mensen om Roemer heen wordt in het geheel niet gesproken en met de voorman zelf slechts mondjesmaat. En gaandeweg wordt steeds meer tijd genomen voor tv-momenten van toen; niet zoals waargenomen in SP-kring, maar rechtstreeks in de film gesneden, zodat we ineens van de machinekamer van de SP naar de huiskamer in het land verhuizen.
Met veel suspensemuziek wordt omstandig toegewerkt naar het fameuze Rutte-Roemer-moment, maar enige duiding van de framing en spinning onder de oppervlakte ontbreekt. Wel veel langdurige shots van een eenzame Roemer die baalt, mokt, piekert en, tenslotte, een traan laat.
De VARA zou natuurlijk de omroep van PvdA én SP moeten zijn, maar deze campagne liet zien dat daar nog lang geen sprake van is.
Reacties
4 Reacties to “Arbeiders onder elkaar”
Laat een bericht achter
Wel eens gedacht aan de kietel-je-mij-dan-kietel-ik-joucultuur, nogal vigirend bij de spraakmakende gemeente in de enclaves Grachtengordel en ‘t Gooi, waar Roemer totaal buiten viel en nog steeds valt?
Waarom vermeldt Kuitenbrouwer niet dat hij zelf adviseur was van Roemer en dat de enige plaats waar Verbraak niet mocht filmen, precies de bijeenkomst was waar Kuitenbrouwer op zondag 2 september aanschoof bij het campagneteam van Roemer? Of is het de broer van Kuitenbrouwer die daar aanschoof? Zie ingezonden brief van Verbraak in de papieren krant van 31 december 2012/1 januari 2013.
http://www.leugens.nl/2013/01/01/jan-kuitenbrouwer/
[…] besprekingen, de pijnlijke trainingen en evaluaties, de ruzies?” schreef Kuitenbrouwer in NRC Handelsblad na de documentaire van […]