Een nieuwe nationale niche: mooi verliezen.
Geplaatst op september 6, 2014 | Gearchiveerd onder The Semidaily Kuitenbrouwser | 1 Reactie
[youtube]watch?v=QcGCBHNcKyI[/youtube]
Je hoort er niet zo veel meer over, maar een jaar of veertig geleden leefde in Nederland de ‘gidslandgedachte’.
Nederland, je kunt alle noden lenigen
Nederland, er bestaan geen problemen –
ze kunnen alle uit de wereld geholpen worden,
Nederland, maak je nuttig, Nederland –
de wereld wacht op bevrijding
Nederland, ga vóór…
Dichtte Simon Vinkenoog.
Op een conferentie in Afrika verkondigde Jan Pronk dat in Nederland het gezin was vervangen door allerlei alternatieve samenlevingsvormen. Terug in zijn hotel trof hij zijn kamer onopgeruimd aan. De kamermeisjes hadden het gehoord en wilden niets meer met hem te maken hebben. Intussen namen alternatieve samenlevingsvormen in de volglanden om ons heen een hogere vlucht dan hier. Geen land propageerde op de milieuconferentie van Rio een ambitieuzer doelstelling voor het terugdringen van kooldioxide dan Nederland, geen land maakte tot op heden zo weinig vorderingen.
We zijn maar klein, dus veel doen zit er niet in, maar des te meer kunnen we zeggen. Geen daden maar woorden. Die VNO-grijns waarmee Rutte en de Koning in Sotchi het glas hieven met Poetin, denk maar niet dat Den Uyl en Beatrix dat gedaan hadden. Of zelfs Lubbers. Toen Nederland nog onbezorgd met het vingertje zwaaide. Toen de moraal eerst kwam.
Tijden veranderen. De ‘koopman en de dominee’ zitten nu samen in één portefeuille, het vingertje heet voortaan ‘dialoog’. De globalisering heeft ons ingekapseld.
Maar we hebben er iets op gevonden.
Wij werden slechts derde op het WK, maar moreel zijn wij eigenlijk wereldkampioen. Het mooiste doelpunt, de meest verrassende wissel en een ‘geniale’ bondscoach die – indirect – ook de bondscoach was van de uiteindelijke winnaar. Die, zoals wij weten, óns spel kopieerde.
Toen kwam MH17. Wij zijn bang voor Poetin en zijn rebellen. Na een kort bezoek aan Kiev reisde onze minister van Buitenlandse Zaken niet door naar de plek van de ramp, maar naar de vredige vergaderzaal van de VN. Maar de speech die hij daar gaf! Er was zelfs een New Yorkse caféhouder die een citaat op zijn stoepbord zette! En hij werd aangehaald door Bill Clinton!
En ook nu, ruim een week later, kan iemand die opmerkt dat er niets tegen emotie in de politiek is, maar dat je moet waken voor goedkoop effectbejag, die kanttekening beter voor zich houden. De separatistische thugs die Timmermans de trouwrringen van slachtoffers had zien roven, bleken later Ukraiense reddingswerkers die ze juist veilig stelden. Of: als de wrakstukken van een vliegtuig verspreid zijn over een oppervlakte van 30 tot 50 vierkante kilometer, moet het op zeer grote hoogte uiteengevallen zijn, en is het dus ondenkbaar dat de evocatie waarmee Timmermans zijn speech begon – een woordloos afscheid van geliefden in de laatste momenten voor het einde – in werkelijkheid heeft plaatsgevonden. Iets dat Timmermans geweten zou moeten hebben, maar wellicht niet niet wílde weten, omdat hij dan zijn tearjerker kwijt was. De Nederlandse politiek: eerst langdurig je neus ophalen voor emotionele retorica en dan één-op-één West Wing kopiëren, fictie incluis.
Maar moooooi!
De thuiskomst van de doden was natuurlijk ook érg mooi.
Die militairen, die enorme stoet lijkwagens, die stille zwarte processie, een meesterzet. Stanley Motts, de Hollywood-producer uit Wag The Dog, had het niet beter gedaan. En weer was de wereld diep van ons onder de indruk. ‘Ik heb zelden iets ontroerenders gezien,’ twitterde CNN-anchorman Cooper. Een Russin keek naar de Nederlandse televisie. ‘Bij jullie telt élk mens,’ huilde zij.
Noem mij een ander land dat zijn positie als quantité negligable zo knap weet te combineren met die van morele winnaar.
Kijk toch hoe nobel wij ten onder gingen, en hoe waardig wij onze wonden likken. Nederland heeft zijn nieuwe niche gevonden. Wij leren de wereld verliezen. Toch weer gidsland.
Reacties
Eén reacties to “Een nieuwe nationale niche: mooi verliezen.”
Laat een bericht achter
Na emo-tv en emo-journalistiek kon emo-politiek natuurlijk niet uitblijven.
Frans, we gaan je missen (snik)