Roos, Duk, De Winter: gekte of strategie?
Geplaatst op juli 25, 2017 | Gearchiveerd onder NRC HANDELSBLAD, The Semidaily Kuitenbrouwser | 1 Reactie
Jan Roos, die het Oekraine-rerendum opzette en daarna vergeefs probeerde de Tweede Kamer in te komen, vroeg zich op Twitter af: ‘Wat is dat toch met ‘kanker’ en de allochtone jeugd’? De krachtterm ‘kanker’ is een oer-Hollands verschijnsel, daar is weinig allochtoons aan. Diverse lezers, waaronder filmregisseur Martin Koolhoven, attendeerden Roos daarop. Roos’ reactie was fascinerend. ‘Kool is een deugmens,’ schreef hij, ‘die gaat het over een woordje hebben, in plaats van de bedreigingen uit die hoek.’
Hoe moeten wij dit noemen? Het is zoiets als waarop je bedacht moet zijn in gesprek met een vierjarige. Een cognitieve afzwaaier. Ooit sorteren die hersencellen zich uit en ontstaat er iets van orde en logica in dat brein. Maar geef toe, als het normaal is geworden dat in de nieuwsmedia haast dagelijks incoherente mensen optreden, is er toch iets vreemds gebeurd met onze cultuur. Ja, oké, ooit hadden wij Willem Oltmans, maar vergeleken met Jan Roos was die een toonbeeld van eruditie en bedachtzaamheid.
Of neem Wierd Duk. Journalist, historicus, tegenwoordig in dienst bij het Algemeen Dagblad en vaak te zien in talkshows. In die landelijke krant en die veelbekeken programma’s vertelt Duk voortdurend dat er voor radicaalrechtse meningen als de zijne in Nederland geen ruimte is. Je leest het, je kijkt ernaar, en denkt: wat is hier aan de hand? Is deze man doof voor zijn eigen stem? Is dit een vierjarige in het lichaam van een vijftiger? Waarom zit deze man op een gewone stoel? Is dat wel veilig?
Naast Duk zit dan vaak iemand anders, eerder genoemde Jan Roos bijvoorbeeld, maar het kan ook Leon de Winter zijn, die het helemaal met Duk eens is dat voor hún mening in Nederland géén ruimte is. Als tv-toestellen een logica-alarm hadden, zou het gepiep oorverdovend zijn. De Winter wil het ook nog even hebben over het ongeluk onlangs bij het Centraal Station van Amsterdam, waarbij een man een paar voetgangers omver reed. Hoewel inmiddels naar tevredenheid van ook de argwanendste waarnemers vast staat dat dit een heus ongeval was –een suikerzieke man raakte onwel en verloor de macht over het stuur – is De Winter nog steeds van mening dat het hier om een islamterrorist gaat en een doofpotoperatie van de lokale autoriteiten. Ooit was Leon de Winter een serieuze schrijver, maar er lijkt iets te zijn misgegaan in dat hoofd.
Om terug te komen op Wierd Duk: die zei onlangs in een interview dat Rusland geen dictatuur is. ‘Als je je niet met de politiek bemoeit en je niet te veel tegen de macht verzet, kun je daar prima leven.’ Het zijn de media die ons een totaal verkeerd beeld van Rusland en Poetin geven, meent Duk.
Duk publiceert wel vaker onzin. Onlangs schreef hij in het AD dat ‘wereldwijd vijftig miljoen moslims bereid zijn tot het gebruiken van geweld’. Het bleek te gaan om ongeveer vijftig miljoen moslims wereldwijd die geweld accepteren als middel om de islam te verdedigen. Iets heel anders dus. Het verdedigen of bevechten van godsdienstvrijheid – als alleen de islam daar aan deed, zouden de geschiedenisboeken heel wat dunner zijn.
De journalist Jeroen Wollaars citeerde een deel van Duk’s uitspraken over Rusland op Twitter, letterlijk. Duk’s reactie: ‘Jij maakt jezelf nu totaal belachelijk.’
Eh…?
Het wonderlijke is: het went. Om een of andere reden hebben wij de neiging om dit soort idiotie te vergoelijken. Dat totale communicatiedefect, tussen mensen die verder zo weinig lijken te verschillen, burgers van hetzelfde land, beoefenaren van het zelfde vak, die geen gesprek meer met elkaar kunnen voeren, het maakt ons nerveus. Zo kunnen wij toch niet leven met elkaar?
Maar zoals alle cognitieve dissonanten geven wij dit soort ongerijmdheden gewoon een plek, samen met de kip en het ei, de twee losse sokken die elkaar nooit vinden en meer van dat soort raadsels. Het is onbegrijpelijk, het is irritant, maar wij zullen er mee moeten leven. De toestand normaliseert zich, de uitersten trekken weer naar elkaar. Niemand wil graag alleen aan de zijlijn staan, roepend dat het allemaal niet klopt
Hubert Smeets, bijvoorbeeld, oud-redacteur van NRC handelsblad en oud-collega correspondent van Duk, verweet hem naar aanleiding van zijn uitspraken over Rusland ‘gebrek aan intellectuele discipline’. Tja. Duk kan in talkshows verschijnen en in het AD schrijven, er zijn langzamerhand aardig wat aanwijzingen dat hij niet goed bij zijn hoofd is. Je hebt verschil van inzicht, en je hebt gekte, laten we het één vooral niet met het ander verwarren.
Het pijnlijke is dat mensen als Duk, Roos en de Winter waarschijnlijk niet gek zíjn, maar welbewust de gek uíthangen. Het is een strategie. De bedoeling van al die verzinsels is niet om ze tot ‘waarheid’ te verheffen, de bedoeling is het zaaien van verwarring en twijfel, aan alles. Net als die oneindige stroom knettergekke verzinsels die Trump en zijn team de wereld in helpen: het is een bewuste strategie van desoriëntatie en conditionering, zodat het publiek op een gegeven moment niet meer weet wát het moet geloven. Wij zíjn helemaal niet gebrainwashed, zoals radicaalrechts altijd beweert, wij wórden gebrainwashed. Door hen.
Reacties
Eén reacties to “Roos, Duk, De Winter: gekte of strategie?”
Laat een bericht achter
Goed stukje Jan. Duk, Roos cs zullen je weer vervloeken en verketteren.