Iemand nog?
Geplaatst op mei 23, 2018 | Gearchiveerd The Semidaily Kuitenbrouwser | Reageer
Tien minuten gegoogled.
– Abortus
– Euthanasie
– Seksueel misbruik binnen de katholieke kerk
– Zondagse winkelsluiting
– Toegang van kerken tot de GBA
– Het personeelsbeleid van Bijzondere Scholen Lees verder
Paul Scheffers verkeerde plank
Geplaatst op april 9, 2018 | Gearchiveerd The Semidaily Kuitenbrouwser | 1 Reactie
HP DE TIJD, FEBRUARI 2000
Het is onnodig te zeggen dat Paul Scheffers noodkreet over het multiculturele drama dat zich in dit land voltrekt, grote verdiensten heeft, deze en andere krantenpagina’s getuigen er al weken van. De doorbreking van het multiculturele taboe is een taaie aangelegenheid en Scheffers betoog is een belangrijke bijdrage, eerder nog misschien vanwege wie hij is en waar zijn stuk verscheen dan vanwege wat er in stond. Frits Bolkestein maakte het spreken over deze dingen vijf jaar geleden al een stuk minder suspect, maar hij bleef natuurlijk een VVD’er. Dat ‘argument’ kan tegen een nette, progressieve intellectueel als Scheffer in elk geval niet worden ingebracht, en dat is winst, zoals het tegenwoordig heet.
Het gekke aan Scheffers stuk is dat de symptomen die hij signaleert juist zijn, hij er ook de juiste urgentie aan toekent, ook de remedie die hij suggereert lijkt me een zinnige, en dat alles terwijl zijn diagnose niet klopt.
Nadat hij het probleem geschetst heeft, een reusachtige sociaal-economische achterstand van het gestaag groeiende allochtone deel van de bevolking, het ontstaan van een kansloze etnische onderklasse (daags na zijn artikel nog eens onderstreept door alarmerende cijfers over de segregatie in het lager onderwijs) vraagt Scheffer zich af hoe het zover heeft kunnen komen.
Hoewel hij aanvankelijk wel een vergelijking maakt met de sociale kwestie (‘zo energiek als de sociale kwestie’ van weleer te lijf is gegaan, zo aarzelend wordt nu omgegaan met het multiculturele drama dat zich onder onze ogen voltrekt’) trekt hij die lijn niet door en concentreert hij zich bij het zoeken van de oorzaak van dit falen op culturele factoren. Lees verder
De Aandachtrovers
Geplaatst op november 9, 2017 | Gearchiveerd NRC HANDELSBLAD | Reageer
De computer is een rekenmachine, een schrijfmachine, een videomachine, maar hij wordt ook steeds meer een afleidmachine. Wie een paar uur wil werken zonder dat er op het computerscherm voortdurend venstertjes opduiken en signaalgeluidjes weerklinken, mag eerst een uurtje inruimen om al die meldingen uit te zetten. De ‘knop’ zit meestal ergens diep verborgen. Sommige vind je nooit. Denk je dat je alles uitgezet hebt, klinkt ‘s nachts vanuit de iPad toch weer piepje, fluitje of tinkeltje. Ah, Paul McCartney geeft over drie jaar een concert in Ziggodome! Donald Trump heeft chocoladetaart gegeten! Lees verder
Beatrix Ruf: Pek & Veren
Geplaatst op oktober 25, 2017 | Gearchiveerd The Semidaily Kuitenbrouwser | Reageer
De affaire Ruf markeert een nieuw tijdperk in de verstrengeling van de publieke en de private sector, dankzij het modieuze marktdenken van de politiek. De term ‘marktdenken’ is in feite misplaatst, want veel denkwerk lijkt aan het in praktijk brengen van deze noties niet te pas te komen.
Rond de vorige eeuwwisseling werd voor semi-publieke instellingen zoals ziekenhuizen, scholen, theaters en musea een nieuw bestuursmodel geïntroduceerd. In trendy Engels: de code governance. De oude constructie was: er is een bestuur dat het beleid maakt en een directie voert dat beleid uit. Die werd vervangen door het ‘RvT-model’: beleid en uitvoering zijn in één hand en daarnaast is er een ‘Raad van Toezicht.’
Het paste in de tijdgeest: de publieke sector kopieert als het ware het bestuursmodel van het bedrijfsleven, waar je een Raad van Bestuur hebt, die beleid maakt en uitvoert, een Raad van Commissarissen, die namens de aandeelhouders toezicht houdt, en de directie naar huis kan sturen als hij hun belangen schaadt. Dat is meteen een belangrijk verschil met de (semi-)publieke sector: Raden van Toezicht in de publieke sfeer kunnen niemand naar huis sturen, want zij vertegenwoordigen de eigenaar niet. Dit soort instellingen heeft geen ‘eigenaar’ of het zou de belastingbetaler moeten zijn. Die ‘publieke aandeelhouder’ zou via een RvT eigenlijk een grote stem moeten hebben, maar dat is in dit nieuwe model juist niet de bedoeling. De overheid geeft alleen subsidie en blijft verder op afstand. Men speelt een béétje bedrijfsleven, maar op een cruciaal punt dan weer niet.
Onder Beatrix Ruf bestond de RvT van het Stedelijk Museum uit: een vastgoedmiljardair, een hightech-miljonair, nog een hightech-miljonair, een beursmiljonair, een beeldend kunstenaar, een Duitse kunsthistorica, een hoogleraar mediarecht en de ‘substituut ombudsman’. Die miljo- en miljardairs zijn kunstverzamelaars en opereren dus op dezelfde markt als het Stedelijk Museum. Houden zij toezicht op het Stedelijk, of verwerven zij gevoelige voorkennis via het Stedelijk? De aandelenhandel is in veel opzichten vergelijkbaar met de kunsthandel, vandaar dat zulke dubbelfuncties daar verboden zijn. Als die RvT-collectioneurs de prijs opdrijven van een werk dat het Stedelijk wil aanschaffen, wie heeft daar schade van? De subsidiënt.
Het Stedelijk ontvangt dertig miljoen euro subsidie per jaar, twintig van de gemeente, tien van de staat, maar geen van die beide partijen is dus in haar bestuur vertegenwoordigd, zelfs niet indirect. Als die miljoenen aan Lamborghini’s voor het management besteed zouden worden, zou de subsidiënt het pas merken als ze al afgeleverd en ingereden zijn.
Lees verder
VEILIGHEID? DAT IS EEN TEEVEN-WOORD!
Geplaatst op oktober 24, 2017 | Gearchiveerd The Semidaily Kuitenbrouwser | Reageer
Een aantal jaren geleden dronk ik na afloop van een congres dronk een biertje met mensen uit de wereld van het recht. Advocaten, rechtsgeleerden, Officieren van Justitie, rechters. De problemen op het Ministerie van Veiligheid en Justitie waren het gesprek van de dag. Men was het erover eens dat dit superministerie nooit gevormd had mogen worden. Het simpele feit dat er een ministerie gecreëerd werd dat in één adem de begrippen ‘Justitie’ en ‘Veiligheid’ omvat, is menig jurist een gruwel. Het zou de volgende formatie vast niet overleven. Die voorspelling is dus niet uitgekomen.
‘En dan ook nog in omgekeerde volgorde!’, zei een hoogleraar strafrecht.
‘Maar hoezo,’ vroeg ik, ‘Veiligheid en Justitie, die horen toch bij elkaar?’
‘Nee! Nee!’
Meewarige blikken waren mijn deel. Hier sprak duidelijk een leek.
‘O, waarom niet?’
‘Veiligheid’, werd me uitgelegd, is iets waar mensen in de rechterlijke wereld niets mee te maken willen hebben. Veiligheid is het werk van de politiek en de politie, daar wil de magistratuur niets mee te maken hebben.
‘Veiligheid is een Teeven-woord!’, flapte iemand eruit. Het verband met de hondenwereld zag ik niet direct, maar het was ‘Teeven’, naar Fred Teeven, VVD-prominent, crimefighter en gevallen staatssecretaris voor Veiligheid en Justitie. ‘Veiligheid’ is een Teeven-woord.
‘Een winkeldiefstal, wat heeft dat met veiligheid te maken?’ zei een gelouterde rechter.
‘Dat is toch duidelijk? Winkeldiefstal is toch een aantasting van de veiligheid van de winkelier?’
Dat moest hij toegeven, maar de tegenzin was tastbaar.
De handboeken zijn duidelijk: een rechter beoogt met zijn straf drie dingen: afschrikking, vergelding en beveiliging. Andere mogelijke daders moeten worden afgeschrikt, de gedane schade moet worden vergolden en de samenleving moet tegen de dader worden beschermd. ‘Veiligheid’ is dus misschien een ‘Teeven-woord’, het is – om een bewindsman te noemen die bij dit gezelschap vast in hoger aanzien stond – ook een ‘Hirsh-Ballin-woord’. Maar de politiek, met name rechts, heeft ‘veiligheid’ zo hoog in het vaandel geheven, dat rechters, die onafhankelijk willen en moeten zijn, het zijn gaan mijden, als een besmet begrip. Ook de oertermen ‘vergelding’ en ‘afschrikking’ zijn bij rechters in onbruik geraakt, als zijnde te grimmig. Liever spreken zij van ‘generale en speciale preventie’ en ‘normhandhaving’. Bij het publiek leeft het hardnekkige misverstand dat Nederlandse rechters te licht straffen, terwijl onderzoek keer op keer uitwijst dat dit niet zo is. Nederlandse rechters zijn dus niet soft, maar komen kennelijk wel soft over. Door dit soort verzachtend taalgebruik, wellicht?
‘Justitie’ en ‘Veiligheid’ hebben álles met elkaar te maken. Als het recht geen middel tot veiligheid is, waartoe dan wel? Zo’n cruciaal begrip moet de rechtsorde zich niet laten afnemen door fatsoensrakkers die er politieke boter uit proberen te braden.
Rutte III gaat nu dus ten dele aan de grief van de rechterlijke gemeenschap tegemoet komen, waarschijnlijk op aandrang van D66, u weet wel, de rechterspartij, door ‘Justitie’ nu voorop te zetten. Eerherstel voor de magistratuur, hoera, maar het is natuurlijk een oppervlakkige, cosmetische ingreep, die naar ik begrijp, ook nog vele miljoen gaat kosten. En: áls je die begrippen dan in één adem wilt noemen, is de huidige volgorde, ‘Veiligheid en Justitie’, logischer. Het is net als met ‘normen en waarden’: zonder waarden kun je geen normen stellen, dus je moet eigenlijk ‘waarden en normen’ zeggen. Veiligheid is het doel, Justitie is het middel. Wij streven naar veiligheid, en voor als dat niet lukt, is er justitie.
Maar grondwettelijk zijn het verschillende diersoorten. Veiligheid behoort tot de wetgevende macht, justitie tot de rechterlijke. Uit het oogpunt van staatsrechtelijke zindelijkheid, om alle schijn van directe politieke sturing van het OM en de Rechtspraak te vermijden, zou het beter zijn ze ook in verschillende ministeries onder te brengen, onder verschillende politiek verantwoordelijken.
Justitie krijgt nu een optisch primaat, maar het ware euvel, de gedwongen cohabitatie met een politieke bedgenoot, blijft gewoon bestaan.
Sterk & Zwart
Geplaatst op augustus 25, 2017 | Gearchiveerd Sterk & Zwart | Reageer
– En, nog op vakantie geweest?
– Ja, net terug.
– Wat hebben jullie gedaan?
– Geglamped.
– Gewat?
– Komt van Glamping. Kamperen met glamour.
– Kamperen met glamour. Zoiets als moddervechten met waardigheid. Begraven met fun.
– Het was superleuk.
– Krijg je dan een gouden hoesje voor om de wc-rol?
– Kamperen maar dan zonder te kamperen, zeg maar. En jullie?
– Wij gaan dit jaar naar een natuurhuisje. Hier, kijk, net geboekt.
– Zo! (leest) ‘In het hart van de Spaanse provincie Andalusië ligt dit vrijstaande natuurhuisje met zes gastenkamers, vier badkamers en een privé zwembad.’ Niet dat je zegt een ‘huisje’. En veel natuur zie ik ook niet!
– Zelfde idee eigenlijk als glamping.
– Hoe bedoel je?
– A zeggen, B doen.
– Ja precies. Echt vakantie.
Sterk & Zwart
Geplaatst op augustus 23, 2017 | Gearchiveerd Sterk & Zwart | Reageer
– Jij nog koffie?
– Ja doe maar een macchiato.
– En, het nieuwe genderneutrale toilet gezien?
– Ja. Cool toch?
– Cor was boos.
– Cor als in ex-Corry?
– Ja. Die heeft zich jaren verheugd op de dag dat zij naar de mannen-wc kon. Zij droomde ervan! Ooit zal ik in een urinoir pissen, als een echte man! Is het eindelijk zover, schaffen ze het af!
– Die nieuwe toilet heeft geen urinoir? Was me niet opgevallen.
– Ja ja, wij moeten voortaan gewoon in de pot plassen. Bril omhoog, netjes mikken, schoonmaken als het ernaast gaat … waarom?
– Of gaan zitten natuurlijk.
– Ja. Dus een genderneutrale wc is eigenlijk gewoon een vrouwen-wc?
– Komt het wel op neer, ja.
– Arme Cor!
– Tja. We kunnen natuurlijk niet met iederéén rekening houden!
Roos, Duk, De Winter: gekte of strategie?
Geplaatst op juli 25, 2017 | Gearchiveerd NRC HANDELSBLAD, The Semidaily Kuitenbrouwser | 1 Reactie
Jan Roos, die het Oekraine-rerendum opzette en daarna vergeefs probeerde de Tweede Kamer in te komen, vroeg zich op Twitter af: ‘Wat is dat toch met ‘kanker’ en de allochtone jeugd’? De krachtterm ‘kanker’ is een oer-Hollands verschijnsel, daar is weinig allochtoons aan. Diverse lezers, waaronder filmregisseur Martin Koolhoven, attendeerden Roos daarop. Roos’ reactie was fascinerend. ‘Kool is een deugmens,’ schreef hij, ‘die gaat het over een woordje hebben, in plaats van de bedreigingen uit die hoek.’
Hoe moeten wij dit noemen? Het is zoiets als waarop je bedacht moet zijn in gesprek met een vierjarige. Een cognitieve afzwaaier. Ooit sorteren die hersencellen zich uit en ontstaat er iets van orde en logica in dat brein. Maar geef toe, als het normaal is geworden dat in de nieuwsmedia haast dagelijks incoherente mensen optreden, is er toch iets vreemds gebeurd met onze cultuur. Ja, oké, ooit hadden wij Willem Oltmans, maar vergeleken met Jan Roos was die een toonbeeld van eruditie en bedachtzaamheid.
Of neem Wierd Duk. Journalist, historicus, tegenwoordig in dienst bij het Algemeen Dagblad en vaak te zien in talkshows. In die landelijke krant en die veelbekeken programma’s vertelt Duk voortdurend dat er voor radicaalrechtse meningen als de zijne in Nederland geen ruimte is. Je leest het, je kijkt ernaar, en denkt: wat is hier aan de hand? Is deze man doof voor zijn eigen stem? Is dit een vierjarige in het lichaam van een vijftiger? Waarom zit deze man op een gewone stoel? Is dat wel veilig?
Naast Duk zit dan vaak iemand anders, eerder genoemde Jan Roos bijvoorbeeld, maar het kan ook Leon de Winter zijn, die het helemaal met Duk eens is dat voor hún mening in Nederland géén ruimte is. Als tv-toestellen een logica-alarm hadden, zou het gepiep oorverdovend zijn. De Winter wil het ook nog even hebben over het ongeluk onlangs bij het Centraal Station van Amsterdam, waarbij een man een paar voetgangers omver reed. Hoewel inmiddels naar tevredenheid van ook de argwanendste waarnemers vast staat dat dit een heus ongeval was –een suikerzieke man raakte onwel en verloor de macht over het stuur – is De Winter nog steeds van mening dat het hier om een islamterrorist gaat en een doofpotoperatie van de lokale autoriteiten. Ooit was Leon de Winter een serieuze schrijver, maar er lijkt iets te zijn misgegaan in dat hoofd.
Om terug te komen op Wierd Duk: die zei onlangs in een interview dat Rusland geen dictatuur is. ‘Als je je niet met de politiek bemoeit en je niet te veel tegen de macht verzet, kun je daar prima leven.’ Het zijn de media die ons een totaal verkeerd beeld van Rusland en Poetin geven, meent Duk.
Duk publiceert wel vaker onzin. Onlangs schreef hij in het AD dat ‘wereldwijd vijftig miljoen moslims bereid zijn tot het gebruiken van geweld’. Het bleek te gaan om ongeveer vijftig miljoen moslims wereldwijd die geweld accepteren als middel om de islam te verdedigen. Iets heel anders dus. Het verdedigen of bevechten van godsdienstvrijheid – als alleen de islam daar aan deed, zouden de geschiedenisboeken heel wat dunner zijn.
De journalist Jeroen Wollaars citeerde een deel van Duk’s uitspraken over Rusland op Twitter, letterlijk. Duk’s reactie: ‘Jij maakt jezelf nu totaal belachelijk.’
Eh…?
Het wonderlijke is: het went. Om een of andere reden hebben wij de neiging om dit soort idiotie te vergoelijken. Dat totale communicatiedefect, tussen mensen die verder zo weinig lijken te verschillen, burgers van hetzelfde land, beoefenaren van het zelfde vak, die geen gesprek meer met elkaar kunnen voeren, het maakt ons nerveus. Zo kunnen wij toch niet leven met elkaar?
Maar zoals alle cognitieve dissonanten geven wij dit soort ongerijmdheden gewoon een plek, samen met de kip en het ei, de twee losse sokken die elkaar nooit vinden en meer van dat soort raadsels. Het is onbegrijpelijk, het is irritant, maar wij zullen er mee moeten leven. De toestand normaliseert zich, de uitersten trekken weer naar elkaar. Niemand wil graag alleen aan de zijlijn staan, roepend dat het allemaal niet klopt
Hubert Smeets, bijvoorbeeld, oud-redacteur van NRC handelsblad en oud-collega correspondent van Duk, verweet hem naar aanleiding van zijn uitspraken over Rusland ‘gebrek aan intellectuele discipline’. Tja. Duk kan in talkshows verschijnen en in het AD schrijven, er zijn langzamerhand aardig wat aanwijzingen dat hij niet goed bij zijn hoofd is. Je hebt verschil van inzicht, en je hebt gekte, laten we het één vooral niet met het ander verwarren.
Het pijnlijke is dat mensen als Duk, Roos en de Winter waarschijnlijk niet gek zíjn, maar welbewust de gek uíthangen. Het is een strategie. De bedoeling van al die verzinsels is niet om ze tot ‘waarheid’ te verheffen, de bedoeling is het zaaien van verwarring en twijfel, aan alles. Net als die oneindige stroom knettergekke verzinsels die Trump en zijn team de wereld in helpen: het is een bewuste strategie van desoriëntatie en conditionering, zodat het publiek op een gegeven moment niet meer weet wát het moet geloven. Wij zíjn helemaal niet gebrainwashed, zoals radicaalrechts altijd beweert, wij wórden gebrainwashed. Door hen.
4 mei: een morele maskerade
Geplaatst op mei 10, 2017 | Gearchiveerd The Semidaily Kuitenbrouwser | Reageer
In Amsterdam werd in april 2017 het initiatief genomen om bij de dodenherdenking van 4 mei ook drieduizend vluchtelingen te gedenken die omkwamen bij hun tocht naar Europa. Een van de organisatoren verklaarde in het AD dat vluchtelingen uit bijvoorbeeld Syrië moeten worden beschouwd als ‘de verzetsstrijders van vandaag’. Zij is kennelijk niet bekend met het biologische principe van fight or flight.
Het CIDI protesteerde tegen dit voornemen en waarschuwde voor ‘verwatering’ van de nationale dodenherdenking. Het Nationaal Comité 4 en 5 mei sloot zich daarbij aan. Vice-voorzitter Jaap Smit: ‘Als je alles herdenkt, loop je het risico dat je niks herdenkt.’ Een waar woord. Dat het Comité zelf ook ter harte zou mogen nemen. Want: wie herdenken wij nu eigenlijk op 4 mei, en als wat? En: Weet het Comité dat zelf eigenlijk?
In 1946, toen onze 4/5-mei traditie begon, was het een logische combinatie: eerst gedenken wij hen die hun leven gaven, dan drogen wij onze tranen en vieren wij waarvóór zij hun leven gaven: onze vrijheid. ‘In blijvende dankbaarheid jegens allen die waar ook ter wereld hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid,’ zoals de officiële tekst sinds 2015 luidt. In datzelfde jaar sprak Premier Rutte op 4 mei van ‘dappere Nederlandse mannen en vrouwen, die vochten en vechten voor vrijheid, vrede, rechtvaardigheid. Gesneuveld in de strijd voor het goede.’
Maar wie zijn dat dan precies? Ik citeer het ‘Memorandum voor de Herdenking’: ‘allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, en daarna in oorlogssituaties en bij vredesoperaties’.
Oftewel: de 7900 Nederlandse militairen die tussen ‘40 en ‘45 omkwamen, plus 2000 verzetsmensen, 102.000 Nederlandse joden en 89.000 (niet-joodse) burgers. De 5000 Nederlandse soldaten en 150.000 Nederlandse burgers die tussen 1946 en 1950 in Indonesië stierven. Sindsdien kwamen in Korea, Libanon, de Sinaï, Cambodja, voormalig Joegoslavië, Kosovo, Ethiopië, Irak, Afghanistan en Mali nog eens 161 Nederlandse soldaten om, hoofdzakelijk bij vredesmissies.
Bijna 400.000 Nederlanders die hun leven gaven voor de vrijheid en het goede? Dat klopt niet. Bijvoorbeeld: Die 89.000 burgers die gedood werden in de Tweede Wereldoorlog, stierven die ergens voor? Nee, die waren op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Oorlogsslachtoffers? Ja. Gevallenen voor vrijheid, vrede en rechtvaardigheid? Nee.
Die 102.000 Nederlandse joden. Stierven zíj voor onze vrijheid? Of ‘het goede’? Nee, het afgrijselijke aan de Shoah is juist dat de joden nergens om of voor stierven. Om ze te eren of dank te zeggen voor welk offer dan ook, is in feite beledigend.
Toen kwamen de ‘Politionele Acties’.
Mijn vader vocht in Indonesië, van 1946 tot 1950. Hij kwam levend terug, maar diverse van zijn pelotongenoten niet. Waarvoor stierven zíj? De vrijheid? Om slaven te houden, grondstoffen te roven en een volk te onderdrukken? Wat eufemistisch wordt aangeduid als de ‘politionele acties’ was in werkelijkheid een koloniale burgeroorlog, waarbij de soldaten en combattanten, aan weerszijden van de frontlijn, Nederlandse onderdanen waren. Maar het Comité 4 en 5 mei stelt: ‘Wij herdenken slachtoffers, geen daders.’ Hoe kan dat?
En: ‘slachtoffers’? ‘Tijdens de Nationale Herdenking op 4 mei herdenken wij alle slachtoffers samen’, zegt het Nationaal Comité. Van Dale definieert ‘slachtoffer’ als ‘iemand die buiten zijn schuld lichamelijke, financiële of geestelijke schade lijdt.’ ‘Buiten zijn schuld’ – dat lijkt militairen die omkomen in de strijd uit te sluiten. Het discours rond de Nationale Dodenherdenking is een rommeltje.
Wie een sluitende omschrijving wil geven van de doden die wij op 4 mei herdenken, komt uit op zoiets als: ‘Mensen die stierven voor de goede zaak, mensen die achteraf gezien helaas aan de verkeerde kant stonden en mensen die helaas pech hadden’. En daaronder is dus maar een zeer kleine minderheid die feitelijk zijn leven gaf voor vrijheid en democratie.
Het naoorlogse morele landschap kende maar twee kleuren: zwart en wit. De 4 en 5 mei-traditie wortelt in dat landschap, en gaat eraan voorbij dat het kleurenspectrum van de moraal meer assen kent waarop Goed en Kwaad tegenover elkaar kunnen staan. Dat er na de Tweede Wereldoorlog andere conflicten zijn geweest waar Nederland bij betrokken was en dat de ‘goede’ kant niet per definitie de kant is waar de Nederlandse vlag wappert. Dat een oorlogsdode niet vanzelf een oorlogsheld is, omdat hij een Nederlands paspoort draagt. Neem soldaat eerste klasse Raviv van Renssen. Hij behoorde tot het Dutchbat-onderdeel gelegerd bij Srebrenica, in juli 1995. Twee dagen voor de Servische massamoord werd hij getroffen door een verdwaalde handgranaat en overleed in het hospitaal van Potocari. Op 4 mei herdenken wij hem als gevallene voor vrijheid en rechtvaardigheid. Zijn collega’s die levend thuis kwamen staan te boek als antihelden.
Als iemand de dodenherdenking van 4 mei ‘verwaterd’ heeft, dan is het ‘t Nationaal Comité zelf. Het doet denken aan de inflatie van het begrip ‘held’: belangenloze opoffering is geen vereiste mee. Een voetbalmiljonair die naar verachting scoort is tegenwoordig ook een ‘held’.
De dodenherdenking van 4 mei is toe aan een herijking. Wie herdenken wij precies, en in welke hoedanigheid? Zij die hun leven gaven voor ‘het goede’ en zij die omkwamen door oorlogsgeweld zonder meer – beide categorieën zijn wat mij betreft de moeite van het herdenken waard. Het voornaamste doel van dit soort herdenkingen is psychologisch: het herdenken van eerdere oorlogen weerhoudt ons hopelijk van een nieuwe, dus hoe meer slachtoffers je herdenkt, des te beter.
Maar als elke Nederlandse oorlogsdode, of hij nu een Jodentransport saboteerde, een Javaans rijstdorp platbrandde of door een luchtalarm heen sliep, wordt bijgezet als gevallene voor ‘het goede’, maken wij het ons nationale geweten wel érg makkelijk. Dat is de definitie van verwatering. In die zin koesteren wij op 4 mei een morele maskerade.
De Scandinavische politieserie: een richtlijn.
Geplaatst op april 24, 2017 | Gearchiveerd NRC HANDELSBLAD, NRC Next, The Semidaily Kuitenbrouwser | 1 Reactie
VAN: Platform Exportbevordering Scandinavische Audiovisuele Producten (PESAP)
AAN: Alle cultuurministers van de Noordse Raad-landen, Denemarken, Zweden, Noorwegen, Finland en IJsland. Te verspreiden onder relevante film- en tv-producenten.
Hier volgen enkele richtlijnen voor het maken van een Scandinavische politieserie.
– De leader bestaat uit luchtopnamen van de stad waar eea zich afspeelt, semi-abstracte dronebeelden van industrieterreinen, waterwegen, havens, bruggen, bij dag en bij nacht. Muziek: gitaarakkoorden met veel galm en een een ijle, desolate zangstem. Lees verder
« ga terug — volgende pagina »