Afleuken
Geplaatst op maart 21, 2006 | Gearchiveerd Geen categorie | Reageer
Een groot probleem van deze tijd vormt het dwangmatig opleuken der dingen. Niets mag meer zijn gewone alledaagse zelf zijn, alles moet bijzonderder, interessanter, opvallender, leuker. Allesreiniger met aardbeiengeur, u weet wat ik bedoel. Ik hou hier niet van.
Als ik aardbeien wil neem ik aardbeien, als ik zin heb in allesreiniger neem ik allesreiniger, dat zijn twee geheel verschillende dingen. Breng die svp niet met elkaar in verband. Ik heb er al vaker op gewezen, en ik blijf het doen. Laat dat dan mijn kleine missie in het leven maar zijn.
Let wel, ik ben vóór leuk. Sterker: hoe meer leuk hoe beter. Een dikke DVD-box van The Fast Show, Little England of het volledige werk van Jaques Tati, ik kijk hem op een zondagmiddag in 1 ruk uit. En maar lachen. Heerlijk! Maar dan zet je om acht uur het Journaal aan voor het nieuws, en dan krijg je Peer Ulijn, de lollige neef van de Journaalredactie, die nieuwsberichten met een Tati-smaakje maakt. Opgeleukt nieuws. Je bestelt een kop thee en het smaakt naar mango. Peer Ulijn, de mangothee van het het nieuws.
Het zit ‘m niet in ‘leuk’, het probleem is dat ‘op’.
Er dreigt overigens een misverstand omtrent het woord ‘opleuken’. Volkskrant-columniste Sylvia Witteman, die op zich altijd gelijk heeft, schreef het afgelopen zaterdag nog, opleuken zou de Nederlandse vertaling zijn voor to pimp. Maar die bestaat al lang, en luidt anders. ‘Opleuken’, eind jaren tachtig ontstaan op een Amsterdams reclamebureau, is een variant op het in de tweedehands autohandel gebezigde ‘opluuxen’. Een onooglijk brikje wordt met een paar blikvangende extra’s aantrekkelijker gemaakt. Sportvelgen, spoilertje, chromen mistlampen, dikke uitlaat, dat soort dingen. In Amerika is de voorkeur voor blitse opsmuk vooral iets van zwarten, en de kaste die daar vanouds het verst in gaat zijn de pimps, de souteneurs, voor wie de wansmaak geen grenzen kent. Zo ontstond het werkwoord to pimp, een vergaande vorm van opluuxerij, en dat is ook precies wat er gebeurt in een tv-serie als Pimp My Ride: aftands brikje wordt radicaal opgeluuxt. De eigenaar vindt dit doorgaans leuk, zodat opluuxen wel vaak néérkomt op opleuken, maar daarmee zijn ze nog niet synoniem. De elektrische stoel kun je bijvoorbeeld wel opluuxen, maar niet opleuken.
Afgelopen zondag opende de Telegraaf met foto’s van de voorjaarscollectie van Sheila De Vries. Volgens het bijschrijft bevat die onder andere ‘klassieke mantelpakjes in zwart of wit, opgepimpt met een schootje.’ Óf hier was een zetfout in het spel, en men bedoelde opgepompte mantelpakjes, of een denkfout, en men bedoelde opgeluuxte dan wel gepimpte mantelpakjes. Oppimpen kan niet. Bij pimpen wordt de grens van het onmogelijke vaak al bereikt, oppimpen zou er ruimschoots overheen schieten. Tijdens een experiment in de Mojave-woestijn hebben Amerikaanse onderzoekers geprobeerd iets dat gepimpt was een tweede keer te pimpen. De agenten Mulder en Scully zijn nóg aan het uitzoeken wat daar toen gebeurde. Satellietbeelden van de lokatie zien er niet best uit.
Misschien moet het Journaal Peer Ulijn er eens op afsturen.
En dan, als hij te lang wegblijft, Marga van Praag. Om het af te leren.
Wat Niemand Heeft
Geplaatst op december 15, 2005 | Gearchiveerd Geen categorie | Reageer
– Goedemiddag dames en heren, ons programma komt deze week live vanaf de Miljonairs Fair in Amsterdam. Waar we praten met initiatiefnemer en directeur van deze braderie voor de happy few, deze vlooienmarkt voor de filthy rich, deze topkaliber kwamtumhal, dit Waterlooplein voor de welgestelden, welkom, Bob van den Bulk.
– Je bent een kanjer Frits, helemaal goed.
– Bob, wat is de gedachte achter deze beurs?
– Gedachte? We gaan toch niet moeilijk doen hè? Hèhèhèhè, geintje. Kijk, je zet gewoon het allerduurste wat er op de wereld te koop is bij mekaar en dat noem je Miljonairs Fair.
– Juist.
– Je kan het ook de Biljonairs Fair noemen maar dan komen ze niet! Hèhèhèhè geintje.
– Vertel eens wat over wat we hier allemaal zien.
– Nou ja, we staan hier bijvoorbeeld bij de Von Stufenbruck Turboschwanz II, op dit moment de duurste auto ter wereld. Topsnelheid zeshonderd kilometer per uur, gewicht vijfeneenhalve ton, acceleratie van 0 naar 100 in een krappe twee seconden.
– Wat zit daar nou voor motor in?
– Een W12.
– Een V12?
– Ja, en daar dus twee van, vandaar die W. De carrosserie is volledig van goud, wielen van platina en de bekleding is van speciaal geselecteerd reuzenschildpaddenleer.
– Dat is toch een beschermde diersoort?
– Precies, en daarom is het dus ook zo duur! Dat merk je dus op een gegeven moment: als je op zoek gaat naar het exclusiefste van het exclusiefste, ja dan kom je dus op een gegeven moment in de illegale sfeer terecht.
– Het ruikt een beetje …eigenaardig.
– Dat klopt. Veel mensen worden er ook misselijk van, maar ja, het is het duurste leer dat er bestaat, en dan moet je natuurlijk bepaalde dingen voor lief nemen.
– Dat pookje, midden op de bestuurdersstoel, wat is dat?
– Dat is de zogenaamde Rectomatic, een nieuwe vinding van Von Stufenbruck. Dat wordt anaal ingebracht, eventueel in combinatie met een speciale zeemleren onderbroek, verkrijgbaar als optie, en via dat pookje krijg je dan aanwijzingen van het navigatiesysteem, hoe je moet rijden.
– Een beetje zoals bij een paard, met een bit.
– Grosso modo, maar dan anders.
– Lijkt me niet prettig.
– Is het ook niet! Maar ja, niemand anders heeft het, en dat is waar het in dit marktsegment om gaat.
– Zo’n auto zal wel veel verbruiken.
– Ongeveer 9 op 1 op de snelweg en 14 op 1 in de stad, dus dat is inderdaad niet optimaal. Maar om het verbruik nog verder te verbeteren zit er standaard een lek in de benzinetank.
– Is dat niet zonde?
– Gewone mensen zeggen op zo’n moment ‘zonde’, een miljonair zegt ‘geinig’. Begrijp je? Dát verschil.
– En dat kost?
– Eh, het instapmodel is 3,7 miljoen euro. Exclusief rails.
– Rails?
– Ja, dat is ook heel uniek aan de Von Stufenbruck. Hij rijdt op rails. Die je dus zelf eerst moet leggen. Nou ja, láten leggen, want dat doet een miljonair natuurljk niet zelf.
– Is dat niet onpraktisch?
– Misschien. Maar het kost ka-pi-tálen, en daar moet je natuurlijk wel iets voor over hebben.
– Bob van den Bulk, hartelijk dank.
– Helemaal goed Frits, hij was weer toppie. Champagne?
– Eh, ja graag. Cheers.
– Niet opdrinken! Kijk, dát vindt een miljonair nou zonde. Hier, giet bij die potpalm!
Heer en Boer
Geplaatst op december 2, 2005 | Gearchiveerd Geen categorie | Reageer
– Premier Balkenende, welkom terug in Nederland.
– Kuwel.
– U bracht afgelopen week een officieel bezoek aan de Nederlandse Antillen. Naar uw zin gehad?
– Zinspirende omgeving. Ziet mensen daar nog contact hebben mekaar, contact met natuur, mrook contact met Neeland, en ja, zinspirerend.
– Wordt het ooit nog wat, met de Antillen?
– Kzie zeker mogekeden. Webbe tier over eilande, zijn omringd door water, en zoozu weet, waters dolie van toekomst, kverwijs ook na toespraak koonpins Wim-Alxander, dus heb jals eilanden goei uitgangspositie voor toekomst.
– Nu heeft u op de laatste dag van uw verblijf aan de Amigoe, de belangrijkste krant van Curaçao, een interview gegeven dat in Nederland inmiddels nogal wat stof heeft doen opwaaien.
– …
– Ja toch?
– Was de vraag?
– Eh, waaróm?
– Eerse plaas: sgoed ook plaaske media serjeus te neme. Zidde nievooniks in Koonkrijk, dus neemk serjeus. Tweede plaas: nalles laatse dagen is gezegd via media, over en weer, niet misverstane woordingen, leek mij zinvol, als pumjee, om drook watover te zegge. Enfin, hebk gedaan. Huis te klein, rapen gaar, Leidin last, mensinde gordijne, stukje hypevorming, gedoe, gedoe, gedoe.
– Da’s natuurlijk niet leuk.
– Nou, weetu, smisschien welsgoed.
– U hamert toch altijd zo op respect? U bent toch tégen al die ministers die maar wat roepen, ongeacht het kabinetsbeleid?
– Swaar. Heeftu glijkin. Vleden vaak zo opgesteld, maar snie altijd goed. Snie altijd goed. As je mense ziet, Suurname, Dantillen, mens zijn vrij, vrolijk, spontáán, hart op tong. Dan denk je toch: já, kun wij schien wavvan leren.
– Oké, je bent in de tropen, het is warm, er komt eens een vrolijke cocktail langs, dus je formuleert misschien wat losser dan normaal, maar dit was toch wel weer het andere uiterste, of niet?
– Zammaal betrekkelijk. Moemekaar ook druimte gunnen. Kun wel zeggen: sniegoed, doek nieaan mee, maar op gevement moej signaal geven.
– Ja, maar om minister Veerman nou een ‘ontzettende paardelul’ te noemen, dat gaat wel een beetje ver!
– Ach weet u, zook ‘n kwestie van appreciatie. Deen weegt woorden anders dan dander. Maar, geen misverstand, ik méén took. Cees Veerman is een arrogante, zelfingenomen paardelul, klaar. Potje te sjacheren met vage bv-tjes om maar zoveel mook lanbouwsiedies binnen talen, komt in pobeme, kabinet steunt ‘m vóluit, óók de VVD, en dan zoiets! Stuuk ‘n kutstreek. ‘S ‘n kutstreek van deerste orde. Geen twijfel aan. Kamme voorstelle dat clega Hoogevorst zo’n moment denkt: blijf met je boeremodderpoten van m’n mooie nieuwe zorgstelsel af! Kamme goed voorstelle. Ik bedoel, vijheid van meensuiting z’n gáát goed, buiten kijf, geen misverstand, maai kun tuuk nie zoma fnalles garoepe asjt nie meëens bent.
– Vindt u het nog wel een beetje leuk, premier zijn?
– Nou, meneer Pauw, ik word aftoe schijtziek van. Mag u grust wete. Überhaupt, die hele baan. Sgeen lol aan, deze manier! Kamme kont nie kere of dr staat weer iets bizars in de krant!
– Wat zegt u dan tegen zo’n Cees Veerman, als u hem weer ziet?
– We kwamen trug op Schiphol, chauffeur stonmop te wachten, hij zegt naar Capelle zeker, kzeg geen spake van, wij gaan linea recta naar Goudzwaard, waar Veermans boerderij staat. Stond-ie net op het erf, in z’n overall, z’n ploeg te poetsen. Zag ons nie aankomen, dus ik heb ‘m beslopen en ‘n gigántische schop onder z’n kont gegeven. Hij zegt krijgen we nou!? Ik zeg: kank beter aan jóu vragen, ongelooflijke paardelul!
– En toen?
– Teindelijk werd knokke. Hijf keihard op me voet gestampt, teen van ze klompen.
– Oei. Toch niet die voet van de operatie hè?
– Laas wel ja. Lage streek van ‘m. Begon ook met modder te gooien, maar ik ben naar de wagen gehinkt en weggreden. Begreep dat Hoogervorst later ook nog langs geweest is. Heeft hem door z’n eigen stal achterna gezeten met een hooivork, schijnt het. Nou, kamme voorstelle, kamme goed voorstelle. Mans al drie jaar keihard aan ‘t werk met dat nieuwe stelsel, krijje van een clega tore tun fictie is! Van de mnister van lanbouw, notabene!
– U bent behoorlijk boos hè?
– Stoch om razend van te worde? Je pobeert skabinet ‘n visie neer te zetten, mense ondanks moeike tijd stuk pespektief te geven, stuk samhoorgeit, stuk vetrouwen, en ontussen worje dorde clega’s beetje in de wiele grede! In de zeik gnome!
– En nu?
– Tsja… Goeivraag. Keb zo een afsprak op Huis ten Bosch. Maars hore wat maaisteit van vindt. Ma vomij hoeft niemeer. Gouvneur op Dantillen, dát lijk m’n mooie baan. Die mense da, mneer Pauw, daziets, daziets…
– Hartelijk dank voor dit gesprek.
– Wotevver.
Osama Management Advies
Geplaatst op november 28, 2005 | Gearchiveerd Geen categorie | Reageer
– Heren! Hartelijk welkom allemaal, en een speciaal welkom voor de heer Oudkerk, helemaal uit Amsterdam. Het is een eer en een genoegen u hier te mogen ontvangen. Kon u het een beetje vinden?
– Ja hoor. Er zit hier een sexboerderij vlakbij, dus op Hookers.nl stond een prima routebeschrijving.
– Kijk eens aan. Zoals u weet, heren, heeft de heer Oudkerk onlangs laten weten dat hij geen belangstelling meer heeft voor een ministerschap of een staatssecretariaatje, en zich gevestigd als adviseur, als consultant, zoals dat tegenwoordig heet. En aangezien wij hier in Kolderveen gemeente Meppel ook nog wel eens een bestuurlijk probleempje hebben waar we niet één-twee-drie uitkomen, leek het mij wel nuttig om eens met de heer Oudkerk kennis te maken. Nader kennis te maken, moet ik misschien zeggen, want eigenlijk kennen we u natuurlijk al eh, al redelijk intiem, als ik het zo eh, mag uitdrukken.
(gelach)
– Dan geef ik nu graag het woord aan de heer Oudkerk om ons te vertellen wat zijn bureau, OBMA, oftewel Oudkerk Bestuurlijk Management Advies, voor ons zou kunnen betekenen.
– Dank u. Allereerst meteen maar even een correctie op die naam. Tot mijn genoegen kan ik u meedelen dat ik sinds een paar dagen een compagnon heb mogen verwelkomen.
– Aha! Mogen wij al weten wie het is?
– Het is een oud-politicus, net als ik, met landelijke én lokale ervaring, net als ik, die daarbij bovendien blijk heeft gegeven van een grote mate van eigenzinnigheid en originaliteit, ik zou haast zeggen: net als ik. En haar naam is …
– Eh… Winny de Jong!
– Nee. Zijn wel gesprekken mee, trouwens. Nee, ik heb het over…
– Eh… Philomena Bijlhout!
– Nee. Daar ben ik ook mee in gesprek, maar ze is het niet. Nee, ik heb het over … Tara Singh Varma.
– Natuurlijk!
– Zo!
– Niet de eerste de beste!
– Dat dacht ik ook. We zijn er nog niet helemaal uit, maar waarschijnlijk gaat ons bureau Oudkerk & Singh Varma, Advies voor Management heten, oftewel OSAMA.
– Kijk eens aan!
– Wij zitten op veel gebieden op dezelfde lijn. Zij belde mij op naar aanleiding van mijn boek en ze zei: Rob, wat ben ik blij dat iemand dat eindelijk eens opschrijft! Ik roep dat al jaren!
– Aha! Wat bedoelt u precies?
– Van dat stofje in je hoofd. Als je in een machtige positie zit komt er een stofje vrij in de hersenen vrij, waardoor je vreemde dingen gaat doen. Tara is daar natuurlijk ook een heel duidelijk voorbeeld van.
– Ja ja!
– Meneer Oudkerk, een vraag. Als je nou geen macht meer hebt hè, verdwijnt dat stofje dan weer?
– Eh, ja, ik denk het wel, maar het heeft wel een blijvend effect. Je bent nooit meer dezelfde. Het geeft je een uniek extra ten opzichte van gewone mensen, zal ik maar zeggen, een bepaalde vorm van … een soort luciditeit, een soort hoger inzicht, als het ware, in complexe situaties. Waar je dus veel profijt van hebt bij dit soort advieswerk. Een ministerschapje of een staatssecretariaatje is dan ook geen uitdaging meer. Zeg, overigens, die sexboerderij hè, waar ik langs kwam hè…
– Relaxfarm Yvonne bedoelt u?’
– Ja. Is dat wat?
– Eh…
– Lijkt me geen adresje voor u, meneer Oudkerk.
– Hoezo?
– Hoofdzakelijk gezonde Drentse boer’nmeid’n daar!
– O nee, da’s niks.
– Behalve die Kroatische dan, hoe heet ze ook weer?
– Slabatska! Ja, pas op. Da’s een dondersteen hoor!
– O, hoezo?
– Die heeft ooit een Servische soldaat zo de jodokus afgebeet’n!
– Interessant. Zeg, maar dat bestuurlijke probleempje van u, vertel daar eens iets over.
– Ach, nou ja… dat eh…dat is eh … Broekman, doe jij dat eens.
– Eh … Kinkhorst, had jij dat niet voorbereid?
– Nee, Wobbenkamp.
– Wobbenkamp?
– Ik dacht dat Balderboer dat zou doen.
– Die is ziek.
– Dus ik ben voor niets gekomen?
– O nee! Het is machtig interessant om u nu eens in het echt te ontmoeten, machtig interessant.
– Ik zal het maar eerlijk zeggen, meneer Oudkerk. Toen wij lazen dat u beschikbaar bent voor bestuurlijk advieswerk, toen dachten wij: weet je wat, wij nodigen hem gewoon een keer uit.
– Zo vaak koom’n hier geen mens’n van de tillevisie!
– Je kunt natuurlijk iemand van Berenschot bellen…
– Maar dit is veel leuker!
– Zeg, Rob, mag ik Rob zeggen? Nu het ijs gebroken is, zou zou’k toch wel graag eens will’n weet’n. Daar aan de Theemsweg hè, hoe gaat dat nou precies in z’n werk?
– Kon je niet gewoon naar de Wallen, op de brommer, met een helm op? Zoals eh, hoe heet die kwizzmaster ook weer?
– Of een aangeplakte snor?
– Zeg, en zo’n heroïnehoertje – die zijn toch altijd heel mager?
– Om niet te zegg’n uutgemergeld!
– Is dat niet eh … onprettig?
– En die Heleen van Royen…
– Die heeft natuurlijk ook dat stofje in d’r hoofd!
– Is die nog een beetje lekker in de koffer?
– Zeg heren, ik dacht dat ik hier voor het oplossen van een bestuurlijk probleem zat!
– Eh….beschouw het als een consult.
– Maakt u zich geen zorgen meneer Oudkerk, ‘t wordt g’woon allemaal betaald. Normaal tarief. Wat is ‘t ook alweer, Broekman?
– Drieduizend euro per dagdeel!
– Geen punt!
– Ik bedoel, wij moeten als gemeentebestuur toch ook een beetje op de hoogte blijv’n?
Rook en Spiegels
Geplaatst op november 7, 2005 | Gearchiveerd Geen categorie | Reageer
Het mediacircus rond de PRDV heeft een en ander nogal overschaduwd, maar onlangs werd in Nederland nóg een nieuwe politieke partij opgericht, eentje die zeker zo interessant is als het initiatief van Peter R. de Vries.
Het betreft de HORMK, opgericht door de familie Kazan.
In Marcanti Plaza vond afgelopen maandag de spectaculaire onthulling plaats van hun programma, twaalf Bengaalse tijgers die door Hans Kazan en zijn kinderen op onnavolgbare wijze werden omgetoverd tot evenzoveel partijstandpunten. Na afloop sprak ik met de politiek leider, vader Hans.
HORMK, waar staat dat voor?
‘Hans, Oscar, Renzo en Mara Kazan!’
En verder?
‘Eh, daar zijn we nog mee bezig. De O is in elk geval voor Overtuiging, de R voor Respect, de M voor, wat was het ook alweer jongens?’
‘Eh… het was iets met een m.’
Magie misschien?
‘O ja! Natuurlijk! Goed idee. En dan de K.,dat zijn wij dus, Kazan. ‘
Ja maar het idee is dus dat hij ook nog voor iets anders staat.
‘O ja. Eh…’
‘Kwaliteit, Pap, wij staan voor kwaliteit.’
‘Zo is het. Overtuiging, Respect, Magie en Kwaliteit. Dat zijn de hoofdpunten.’
En die H?
‘Dat zeg ik: Hoofdpunten: Overtuiging, Respect, Magie en Kwaliteit. Dat is HORMK.’
Maar eh, u bent goochelaars…
‘Hoho, wij zijn Magiërs en Illusionisten.’
Pardon. Maar is dat een geschikte achtergrond voor de politiek?
‘Juist! Wij krijgen dingen voor elkaar die voor anderen onmogelijk zijn! Daar gaat het toch om, in de politiek? Nou dan!’
Maar bent u wel opgewassen tegen de politieke pers, die kunnen lastig zijn hoor.
‘Nou, wij zijn wel gewend om te worden doorgezaagd, hoor. Hahaha!’
Kazan senior en zijn kinderen slaan zich op de dijen van pret.
‘Kijk, dat bedoel ik! Dat is HORMK. Wij brengen de fun terug in de politiek. De fun en de magic. Mara, haal die doos eens.’
Mara Kazan danst de kamer uit en keert terug met een grote kartonnen doos, waaruit Kazan een perspex stembus te voorschijn haalt. Hij is leeg. Op de voorkant staat ‘HORMK’.
‘Oké. Wat is dit?’
Een stembus?
‘Precies! Let op!’
Kazan klapt de stembus open. ‘Mara!’
Mara spingt op, neemt de stembus over, loopt langs de rand van een denkbeeldig podium om het publiek te tonen dat de stembus inderdaad leeg is, klapt hem dicht en houdt hem haar vader voor. Kazan pakt een stembiljet-achtig stuk papier uit zijn binnenzak en schuift het door de gleuf naar binnen. ‘Oscar! Renzo!’
De jongens schieten naderbij, nemen de stembus over, maken er enige acrobatische capriolen mee en geven hem terug. Hij is leeg! Strak in het gelid nemen de kinderen hun eindpose aan, vader Hans maakt een diepe buiging.
‘Kijk, dat bedoel ik,’ lacht hij.
Indrukwekkend hoor. Maar dat-ie aan het eind helemaal vol zit, zou dat niet beter zijn?
‘Wordt aan gewerkt,’ zegt Kazan monter, ‘wordt aan gewerkt. Technisch éven wat ingewikkelder. Maar goed, het is nog geen 2007.’
Het Rookalarm
Geplaatst op november 6, 2005 | Gearchiveerd Geen categorie | Reageer
Wat een enkeling in dit land wel eens voorzichtig opppert, werd vorige week nog eens door een buitenlandse deskundige bevestigd: de manier waarop Nederland op de moord op Theo van Gogh gereageerd heeft, grenst aan de hysterie.
Aldus Jessica Stern, die op de Harvard een studie maakt van religieus geïnspireerd terrorisme en vorige week op Paleis Noordeinde over dit onderwerp een lezing gaf. Als voorbeeld noemde ze het incident met de imam die Rita Verdonk geen hand wilde geven.
‘So what?’
‘Rita, hou je rug recht!’
Aldus de dode filmregisseur tegen de kordate bewindsvrouwe van integratiezaken. Kwezels en rugrechthouders – de nieuwe tweedeling in de samenleving. Dit wordt een week van kwezels die dwepen met rugrechthouders en rugrechthouders die met andere rugrechthouders dwepen, als kwezels.
Hoe zal de geschiedenis terugkijken op de moord op van Gogh?
Hij en Hirsi Ali, de ideologe achter Submission, de film waarvoor hij moest boeten, hebben nu het gelijk aan hun zijde. Zij staan pal voor twee cruciale waarden van de westerse democratie: het vrije woord en de gelijkheid der sexen.
Zal dat zo blijven?
De verwondering van Jessica Stern illustreert al dat die interpretatie niet zo veel afstand verdraagt. Zelfs Amerika, ons grote rolmodel, fronst de wenkbrauwen. De hele wereld weet toch dat je mensen niet ongeremd in hun godsdienst kunt beledigen, zegt Stern, en ook is het evident dat de mishandeling van vrouwen meer een cultureel probleem is dan een religieus. ‘De grote godsdiensten van de wereld stammen uit een tijd dat spieren belangrijker waren dan hersenen,’ stelt zij lakoniek.
Twee hoekstenen van Theo & Ayaan’s Grote Gelijk, twee gevoelige kanttekeningen. Als dat de lijnen zijn waarlangs het oordeel over 2 november 2004 zich ontwikkelt, dan ziet het eindoordeel er voor de overledene niet best uit. Dan was de samenwerking van Ayaan Hirsi Ali en Theo van Gogh de onzalige ontmoeting van twee dwaallichten, elk vertroebeld door zijn eigen obsessie, zijn eigen politieke misverstand. En zullen toekomstige generaties Van Gogh niet zozeer herdenken als de martelaar van een nobel ideaal, maar hooguit als katalysator. Als een Franz Ferdinand: wel de aanleiding, niet de reden. Als wake up call voor het debat over de multiculturele samenleving. Dat decennialang verstikt werd onder een deken van angst en schijnheiligheid, maar, ironisch genoeg, ten tijde van de moord al aardig wakker geschud was. Door Nederlanders die er eerder bijwaren, hun zaakjes beter kenden en een zakelijker toon aansloegen, zoals Frits Bolkestein. Laten we niet vergeten dat Theo van Gogh zelf ook een enorme meeloper was.
Ik weet nog goed hoe hij er plotsklaps, van de ene dag op de andere, ten diepste van overtuigd was dat Joris Ivens een laaghartige collaborateur was van Stalin, Mao en andere communistische massamoordenaars. Hij was niet uit nieuwsgierigheid over Ivens gaan lezen, om op die manier de puzzel van zijn eigen opinie bij elkaar te passen, nee, bij ons op de keukentafel lag de Propria Cures van die week, waarin Michel Korzec Joris Ivens als sovjetpropagandist over de hekel haalde. Theo wist genoeg. Of wat daar stond wel allemaal klopte, of Korzec’s oordeel misschien gekleurd werd door zijn eigen achtergrond, dat kon Theo allemaal niets schelen. Zijn morele rookmelder was aangesprongen en het schrille piepen nam een aanvang. Dat was Theo van Gogh: een rookmelder die nog maar eens opsteekt.
Hetzelfde gebeurde toen hij in 1987 ‘Het Nut Van De Neushoorn’ zag, een voorstelling van cabaret Zak en As, toen bestaande uit Justus van Oel en Erik van Muiswinkel.
Alcohol is voor de heiden, Allah legt zijn schaapjes droog,
Allah kan goed autorijden, Allah krijgt hem steeds omhoog
Allah zal dit land genezen, Allah wordt door niets gestuit,
Allah is een opperwezen, Allah deelt de lakens uit
Zongen ze, op een tekst van Justus van Oel.
Allah weet meer van karate dan die lieve God van ons,
Allah heeft meer heilsoldaten. Allah heeft meer pompstations
Allah heiligt de traditie, geen tampon en geen condoom.
Botte bijl voor de justitie, zo houdt Hij het tuig in toom
Allah eist dat mannen trouwen, met een onbespoten bruid.
Treft u een van Allah’s vrouwen, pak haar dan vooral niet uit
Allah houdt van tolerantie, dat wil zeggen: die van u
Maar wie naakt zwemt op vakantie gaat in Allah’s vleesfondue
Allah houdt van godsdienstvrijheid, dat wil zeggen: die van ons
Maar wie Allah’s wet bestrijdt, verdwijnt in Allahs vleeswagons
Theo wist genoeg.
In een lang artikel, ‘Mijn Jaren met van Gogh’ (te lezen op www.justusvanoel.nl) beschrijft Van Oel wat er daarna tussen hem en van Gogh gebeurde, van die gedenkwaardige avond in 1987 tot die noodlottige ochtend in november 2004. Van Oel schreef het toneelstuk De Pijnbank, later door Van Gogh verfilmd, ze werkten samen aan diverse theaterproducties, en Van Oel schreef de scenario’s voor de veelgeprezen dramaserie Najib & Julia. Maar als een meedogenloze sekteleider beantwoordde Van Gogh de geringste kritiek of tegenspraak met een vorm van terreur waar geen normaal mens tegen bestand is, en toen Van Oel zijn portie gehad had, verbrak hij de vriendschap. Omtrent die minder prettige kant van Theo van Gogh zullen we deze week waarschijnlijk niet veel horen.
Over de doden niets dan goeds, enzovoorts.
Zo profiteert van Gogh van een adagium dat hij zelf als het even kon zo bruut mogelijk overtrad, toen Joris Ivens overleed, bijvoorbeeld, of bij de dood van Gerard Thoolen, die het ook ooit gewaagd had met hem van mening te verschillen. De posthume piëteit die Van Gogh anderen ontzegde is hem van harte gegund, maar het oordeel van de geschiedenis zal hij niet ontlopen, en dat begint nu, een jaar na zijn dood, al te kantelen.
De Moddervette Van Dale
Geplaatst op oktober 20, 2005 | Gearchiveerd The Semidaily Kuitenbrouwser | 1 Reactie
Utrecht, 20 oktober 2005
Eergisteren verscheen de 14e editie van de Dikke Van Dale. Hoofdredacteur van Van Dale’s woordenboek is Ton den Boon. Op de presentatie stelde ik hem enige vragen.
Meneer den Boom, waarom deze veertiende druk?‘
‘De dertiende was zó Nilfisk!’
Eh?
‘Nummer dertien, hij zuigt! De Quatorze regeert! Hij is ijs, hij is laag, hij is een blazer met een laser en scherp als een razor! Hij is niou! Hij is bling! .’
Was de Dikke nog niet Dik genoeg?
‘Hazzazza! Badabing badaboem!’
Eh…?
‘Schatje, je moet begrijpen: overal zijn woorden. Woorden, woorden, woorden, woorden, weetje? Overal! En ze whishen en whoeshen door de multispace van die polyhollandse woordenschat, ja? En sommige hale de Vette van Dale. Woorden zijn een soort van asielzoekers: sommige krijgen een permanente status en andere komen in het uitzetcentrum! Je weet wel, waar je een uitzet verzamelt maar je gaat toch op de plane. Immigrantje kom maar binnen met je taal! Multiculti bladibla. Alibi-ali, excuus-truus de luuks! Met of zonder streepje, wat jíj wil!’
Juist.
‘Ik ga jou zeggen: de aardappeleter was een giacomettifiguur met een harrypotterbril en een arafatsjaal, en hij schreef een candlelightgedicht voor een miss piggy met girlpower, beatrixkapsel en een monalisaglimlach. Volgens het robinhoodprincipe bonden ze de strijd aan met de salamipolitiek, de pingpongdiplomatie en de hele fukking sorrydemocratie!’
???
‘Dit om FF aan te gev& hoe wij hier bij Van Dale in zitten. Qua outlook. Altijd weer die insteek en die outlook. Teen doen, tander niet laten! Kijk uit heren, beren op de weg!
Ik zie niks.
‘Hèhèhèhè, even een geintje wisselen.’
Hoe is deze Van Dale nou tot stand gekomen?
‘Oké. We hadden een mission statement: één hij moet vetter, b hij moet multimediaal en drie hij krijgt dus echt een su-per-coole exclusieve nieuwe kleur. Zogedroomd, zogedaan, zogezegd. En da rest is gaschiedanis!’
Pimp mijn woordenboek, dus eigenlijk.
‘Bak stéén, vogel! Hahahaha! Pimp mijn woordenboek! Hij’s toppie! Zo is het! Hij is gewoon díkvet gepimpt, de Quatorze, en daarom regeert hij. As of jetzt, nun, heute. Capito?’
Is het geen McDonaldisering van de taal?
‘McDonaldisering: deel twee, pagina 2102. No way, dit is Burgerkingificatie!’
Staat die er ook in?
‘Hell no, ben je belatafeld?’
Lexicografische graaicultuur?
‘Onzin. Op de markt is elk nieuw woord een daalder waard.’
Bent u tevreden?
‘Tevreden? Tevréden? De Nieuwe Moddervette van Dale is een föhn op vier, weet je?’
Pardon?‘
‘Hij zuigt niet, hij blaast!’
Hartelijk dank voor dit gesprek.
‘Ja, lauw man, lauw.’
Het was een bijzonder drukke middag voor de hoofdredacteur, dus meer tijd had hij niet voor mij. Hij verontschuldigde zich om de premier te begroeten.
‘Yo Jan-Peter! High five!’
Gangstabridge
Geplaatst op oktober 14, 2005 | Gearchiveerd Geen categorie | Reageer
In April van dit jaar vroeg de Nederlandse Bridge Bond aandacht voor een dringend probleem: de vergrijzing van de bridgesport.
Als onbezoldigd marketingadviseur deed ik een paar suggesties om deze rampzalige ontwikkeling een halt toe te roepen. Ook het pokerspel kampte enkele decennia geleden met dit probleem. Daar wist met het tij te keren met de introductie van het strip-poker, een spelvariant die enorm aansloeg bij jongeren en daarmee, volgens het welbekende principe van jong geleerd = oud gedaan, het voortbestaan van de sport veilig stelde. Jongeren leren het spel kennen via het strippoker, naarmate zij ouder worden verdwijnt het strip-element naar de achtergrond en wat overblijft is het aloude pokerspel zelf. Vandaar dat men in deze groep ook wel spreekt van ‘gekleed poker’.
Aangezien de strip-variant al door de pokersport was geclaimd adviseerde ik de Bridgebond aan te haken bij een andere vorm van erotisch entertainment, het zogenaamde paaldansen, dat bovendien bijzonder trendy is. Achteraf kan ik alleen maar constateren dat ikde plank lelijk missloeg. Het was, vermoed ik, een klassiek geval van binnen de box denken, terwijl dit typisch zo’n probleem is waarvan de oplossing búiten de box moet worden gezocht.
Ten eerste bleek het paaldansen voor veel oudere bridgespelers atletisch gezien een brug te ver, en een incident waarbij een 75-jaar oude bridgester zodanig met haar ledematen verstrikt raakte dat zij door de brandweer met paal en al het clubhuis uit getakeld moest worden, zorgde voor de nodige negatieve publiciteit. Ook was er direct sprake van het zogenaamde me-too-effect, iets waar de moderne consument reuze gevoelig voor is.
Kennelijk zag de Bridgebond deze bezwaren ook en heeft men gekozen voor een oplossing die, inderdaad, een eind buiten de box ligt, zo ver zelfs dat hij bijna in een andere box beland was! Maar het moet gezegd; effectief is de strategie zeker. Bridgeverenigingen in heel het land melden sinds enkele weken een sterke aanwas in hun ledental en dan vooral, precies zoals beoogd, bij jongeren. Lange Frans en Baas B. nemen dezer dagen een videoclip op in een bridgeclub en de rapgroep De Jeugd Van Tegenwoordig werkt aan een speciale versie van hun bekende hit, getiteld Watskebridge. TMF begint binnenkort een bridgeprogramma, gepresenteerd door Mental Theo.
En dit alles dus door de geënsceneerde ontvoering van Claudia Melchers. Een excentrieke tycoon met een kasteel in Zuthpen, een wilde ontvoering in het sjieke Amsterdam Zuid, drie geheimzinnige Antilliaanse gangsters, een geweldige berg cocaïne als losgeld, een bizarre vrijlating (in een Adidas trainingspak!) -geen attribuut is onbenut gebleven om de aandacht van de moderne jeugd te grijpen. En in het middelpunt van deze ultrahotte, supercoole entourage: de bridgesport. Of je nu een tycoon, een rijke babe of een gangsta wil worden, om één ding kom je niet heen: bridgen. Bridge is in hoog tempo bezig gewoon de game te worden.
Het kost me moeite om het toe te geven, dat zal ik niet ontkennen, en achteraf geneer ik me zelfs een beetje, met dat ideetje over paaldansen, want ja, vergeleken hiermee was dat natuurlijk marginaal gepruts.
Gangstabridge!
Het is, het is, het is …geniaal.
Mijn Nieuwe Tekstverwerker
Geplaatst op augustus 26, 2005 | Gearchiveerd The Semidaily Kuitenbrouwser | Reageer
Ik heb een nieuwe tekstverwerker.
Kijk, dit is hem.
Klein hé?
Zo is-ie gebruiksklaar.
Iets groter, maar toch nog heel klein.
Het is mijn telefoon, een Nokia 6630, plus een draadloos, opklapbaar toetsenbordje (de Nokia Wireless Keyboard SU-8W, om precies te zijn).
Overigens kan het nóg kleiner, al sinds enige tijd.
Kijk.
Maar eerlijk = eerlijk: met zo’n tekstverwerker (deze is van Mont Blanc, maar je hebt ze van allerlei merken) kun je misschien wel overal waar je wilt een brief schrijven, maar ‘m á la seconde waar ook ter wereld bezorgen, kijk, dat kan-ie niet.
En deze nieuwe nieuwe dus wel.
Och meneer, ze zijn zo knap tegenwoordig.
Medy’s Baby
Geplaatst op juli 25, 2005 | Gearchiveerd Geen categorie | 1 Reactie
Een beetje sneu was het wel voor de verslaggevers van NRC Handelsblad, dat ze pas afgelopen zaterdag met hun reconstructie van het Paasakkoord over de publieke omroep kwamen. Twee maanden eerder, met parlement en pers in full swing, was het een week lang de opening van Nova geweest.
Gelukkig maar dat er die dagen écht belangwekkend & wereldschokkend nieuws was om die rubriek mee te vullen, toen op Aruba een Amerikaanse tiener verdween en we dagelijks overschakelden naar Twan Huis voor de laatste niet-ontwikkeling. Hoewel, wás dat eigenlijk wel nieuws, of toch meer entertainment? Had de publieke omroep dat eigenlijk wel mogen uitzenden? Misschien moet die ‘regiegroep’ van het kabinet die scheidslijnen en nuances eens goed vastleggen, liefst in de vorm van een handleiding voor Hilversumse programmamakers. Of vinden de kabinetsleden het veel te leuk om het in de Treveszaal plenair over dit soort dingen te hebben, met de hele ploeg, op vrijdag, ter afwisseling van al die saaie beleidsdossiers?
Ach ja, het weer, voetbal en televisie, iedereen heeft er verstand van.
Dat een kabinet zich uitspreekt over specifieke programma’s van de publieke omroep, dat is toch al te gek, klonk het allerwege toen Medy van der Laan bestaande programmatitels noemde om aan te geven wat de bedoeling was, maar daar zat veel geveinsde verontwaardiging bij, want elke journalist die wel eens een politicus spreekt weet dat ze zo niet geobsedeerd, zo niet gebiologeerd, dan toch minstens gepreoccupeerd zijn met Hilversum.
Zo vreemd is het niet. Als ‘gewone’ mensen al driekwart van hun conversatie besteden aan het navertellen van televisieprogramma’s, hoe zou het dan gesteld zijn met mensen voor wie een televisiecamera ongeveer dezelfde betekenis heeft als de ontblote moederborst voor een zuigeling? Natuurlijk! Politici letten op de televisie zoals een binnenschipper op de hemel.
Dat noemen van programmatitels was onverstandig, sprak Medy van der Laan afgelopen weekend via haar voorlichter, ‘daar hebben we van geleerd.’ Om er vervolgens nog eens op te wijzen dat Nova en Buitenhof wat haar betreft kunnen blijven bestaan.
Dat valt me de laatste tijd nog het meeste op aan dit kabinet: dat ze lijken te denken dat ons IQ in één, hooguit twee cijfers kan worden uitgedrukt.
‘De Europese grondwet is van levensbelang voor onze toekomst, maar dat hij is weggestemd is winst voor de democratie.’
‘De markt het werk laten doen is goedkoper, daarom krijgt u nu een markt-WAO met twee keer zo hoge premies.’
‘Een politicus moet zich niet uitspreken over specifieke programma’s, maar Nova en Buitenhof kunnen gerust zijn.’
‘Dit kabinet staat voor dualistische politiek, maar dat fractieleiders achter gesloten deuren bepalen wat een staatssecretaris moet doen, is ‘niet ongebruikelijk’.’
Want dat laatste is wat die reconstructie van NRC beschrijft: Medy van der Laan mocht niet eens aanwezig zijn bij het gesprek waarin Van Aartsen, Verhagen en Bakker het driearmige gedrocht in elkaar naaiden dat zij een paar dagen later als haar nieuwe politieke baby mocht presenteren. ‘Dit is onacceptabel!’ stribbelde zij nog, als Mia Farrow die in Rosemary’s Baby voor het eerst in het wiegje kijkt. ‘Hier kan ik niet mee naar buiten!’
Maar het was dat óf de verbanning van het Binnenhof, en uiteindelijk gaf ze toe.
Ziedaar het dualisme volgens D66: je maakt een deal, zet hem op de mail, maar – en dat is het verschil met hoe het onder Paars ging – de betrokken bewindspersoon krijgt een cc-tje. Dit is geen monisme, nee nee, dit is cc-dualisme. D66, voor al uw bestuurlijke vernieuwing.
Dat Bakker deze gang van zaken nu op deze manier onthult is een zoveelste bewijs van de totale ontreddering waaraan zijn partij ten prooi is. Wolffensperger, Nuis, Van Boxtel, Van der Laan, Dittrich, Bakker, zeker zes prominente D66-ers zijn de afgelopen jaren bij de publieke omroep betrokken geweest, en ze wilden allemaal iets anders. De enige lijn die erin te ontdekken valt is dat hun standpunt enige consistentie vertoont met het baantje dat ze bekleden. Veel kennis van zaken heeft het in elk geval niet opgeleverd. Ik schreef het een paar weken geleden al: de enige partij die van deze nieuwe opzet gaat profiteren is de NOS, en inderdaad: hoewel de NOS officieel alleen ‘nieuws’ mag doen, gaan ze nu waarschijnlijk ook Buitenhof en Nova maken. Voor de overname van Zembla ziet Bert Bakker geen mogelijkheden, want dat is te ‘opinierend’. Let wel: hier spreekt de mediaspecialist van D66. Zembla, meneer Bakker, is een programma voor zogenaamde onderzoeksjournalistiek. Klassiek journalistiek handwerk, dat niet zelden onthullingen oplevert, aanleiding vormt tot Kamervragen, kortom: nieuws. Als van Nova, Buitenhof en Zembla er eentje met een beetje fantasie onder het mandaat van de NOS te brengen valt, dan is het juist Zembla. En Buitenhof in elk geval niet, want dat is bij uitstek ‘opinie en debat’, weet u nog, meneer Bakker, die andere categorie die u onlangs bedacht heeft?
Maar, waarde coalitie, dat het water u aan de lippen staat, dat is vervelend, in elk geval voor u, en misschien is het ook wel reuze onterecht, daar hebben we het nu even niet over, maar alstublieft, kunt u in elk geval probéren onze intelligentie niet zo opzichtig te beledigen?
