Inhalige ontwikkelaars en lintknipbeluste bestuurders
Geplaatst op januari 3, 2016 | Gearchiveerd NRC HANDELSBLAD, NRC Next, The Semidaily Kuitenbrouwser | 1 Reactie
Op een bungalowpark aan de kust hebben wij een huisje. Het werd aangelegd in 1969 en na 47 jaar is het tijd voor groot onderhoud. Hoe ligt de waterleiding erbij, moet er een centrale internetvoorziening komen, hoe lang kan het elektriciteitsnet nog mee, dat soort vragen. In wezen gaat de discussie over het karakter van het park: willen we het eenvoudig, groen en rustiek houden, zoals het altijd geweest is, of willen we de voorzieningen en het comfort van een moderne woonwijk? Soms kan de tijd ergens stil staan, maar het duurt meestal niet zo lang. Lees verder
Weg met de politieke journalistiek
Geplaatst op december 22, 2015 | Gearchiveerd NRC HANDELSBLAD, The Semidaily Kuitenbrouwser | 4 Reacties
Wat zou er gebeuren als de Nederlandse media niet meer zouden berichten over de politiek? Ferry Mingele wordt niet opgevolgd, Den Haag Vandaag komt te vervallen, alle parlementaire rubrieken verdwijnen, Haagse correspondenten en redacteuren worden teruggeroepen en omgeschoold. Geen parlementaire journalistiek meer. Wat zou er gebeuren? Er wordt een doek over de vogelkooi van de politiek gegooid – wat doen de vogels? Gaan ze door zoals ze bezig waren, gaan ze slapen? Zichzelf krabben en kaalplukken uit verveling?
We zouden het eens moeten proberen. Lees verder
Van hoop naar huiver – over futuristisch fatalisme
Geplaatst op december 7, 2015 | Gearchiveerd NRC HANDELSBLAD, The Semidaily Kuitenbrouwser | 2 Reacties
Een paar weken geleden bracht de Groene Amsterdammer een ‘extra dikke special’ uit. Covertekst: ‘Hoe lossen we de problemen van de toekomst op?’ U moet er eens op letten: als je tegenwoordig het woord toekomst leest, is het woord probleem nooit ver weg. Of crisis. Dat steeds meer de betekenis van ‘kwestie’ of ‘situatie’ krijgt. Hoe is het met de wereldvoedselsituatie? De wereldvoedselcrisis, bedoel je? Op een kwestie volgt een antwoord, een situatie neem je in ogenschouw, een crisis onderga je, lijdelijk. Hopelijk duurt hij niet te lang.
Hakketakken over gladjakkers en labbekakken
Geplaatst op juni 27, 2015 | Gearchiveerd The Semidaily Kuitenbrouwser | 1 Reactie
– Meneer de Boer, voorzitter van werkgeversorganisatie VNO/NCW, afgelopen week noemde u mensen met een bijstandsuitkering ‘labbekakken’, die te beroerd zijn om te werken voor hun geld.
– Achteraf laf…
– En u, meneer Heerts, voorzitter van de Federatie Nederlandse Vakbeweging, u gaf laatst ook een interview, en daarin typeerde u voorstanders van een versobering van het sociale stelsel als zogenaamde ‘gladjakkers’.
– Ach, gehaktdag…
– Dus wij vroegen ons af: is hier wellicht sprake van een trend? Lees verder
NPO: geen waarden maar cijfers.
Geplaatst op april 11, 2015 | Gearchiveerd NRC HANDELSBLAD, The Semidaily Kuitenbrouwser | 3 Reacties
Fewer, bigger, better, luidt de nieuwe mantra in Hilversum. Minder politieke partijen van grotere omvang, stabielere coalities en beter bestuur – voor de politiek zélf zou ik het wel een goed motto vinden. Voor de publieke omroep niet.
Fewer, bigger, better, het is een frase uit de innovatiewereld. Het is de nieuwe mantra van Nissan, bijvoorbeeld. Lees verder
PVV voor dummies
Geplaatst op januari 31, 2015 | Gearchiveerd NRC HANDELSBLAD, The Semidaily Kuitenbrouwser | 1 Reactie
Het had een haar gescheeld of Pim Fortuyn was premier van Nederland geweest. Geert Wilders zit al 20 jaar in de Tweede Kamer en leidde (mede) een kabinet. Theo van Gogh kwam uit Wassenaar, publiceerde in gerespecteerde media en verkeerde in de hoogste kringen. En Jeanette Bougrab, de vriendin van Charb, de vermoorde hoofdredacteur van Charlie Hebdo, was minister voor Arbeid en Jeugdzaken onder François Hollande. Met een tegenstelling tussen ‘volk’ en ‘elite’ heeft het debat over de vrijheid van meningsuiting dus niet zoveel te maken. En tegelijk weet je dat het een kwestie van tijd is voor iemand zal proberen de zaak toch in dit populistische oerframe te plaatsen. Op zaterdag 10 januari jl. was het zover, in de opiniebijlage van NRC Handelsblad , met een stuk van Zihni Ozdil. Lees verder
De grijze kantlijn
Geplaatst op januari 21, 2015 | Gearchiveerd NRC HANDELSBLAD, The Semidaily Kuitenbrouwser | 1 Reactie
Lisbeth Imbo, hoofdredacteur van het Vlaamse dagblad De Morgen, sprak begin dit jaar haar wens voor 2015 uit: minder framing. Framing is een ‘sluipend gif’, meent zij, en namens haar krant nam zij zich voor in 2015 ‘vaker die grijze kantlijn’ op te zoeken. Het is de vraag of Lisbeth Imbo echt begrijpt wat framing is. Als een Vlaams politicus wordt vergeleken met een bewaker uit Schindler’s List, een van de voorbeelden die zij geeft, dan is dat geen ‘framing’ maar een vorm van smaad waar een journalist – inderdaad- niet medeplichtig aan moet willen zijn. Lees verder
Geplaatst op januari 21, 2015 | Gearchiveerd NRC HANDELSBLAD, The Semidaily Kuitenbrouwser | Reageer
Geschiedenis op z’n Hollywoods
Geplaatst op januari 20, 2015 | Gearchiveerd NRC HANDELSBLAD, The Semidaily Kuitenbrouwser | Reageer
The Imitation Game, een speelfilm over leven en werk van Alan Turing, heeft op IMDB een score van maar liefst 8.2, maar het is een verwerpelijke film. Turing was een briljante wiskundige die de Tweede Wereldoorlog bekorte door de Duitse Enigma-machine te kraken en, en passant, het prototype te bouwen van wat wij kennen als de computer. In plaats van dat de Britse regering hem eerde en beloonde werd hij vervolgd vanwege zijn homoseksualiteit en tot zelfmoord gedreven. Maar als deze film íets doet dan is het adding insult to injury.Deze film-Turing is een autist die in paniek raakt als de worteltjes op zijn bord contact maken met de doperwten. Allereerst lijkt dat gegeven verdacht veel op een detail uit Mark Haddon’s The curious incident of the dog in the night– prachtige roman over een jongen met autisme – en ten tweede is er geen enkele aanwijzing dat Turing autistisch wás. In alle getuigenissen, ook in Alan Turing, the enigmavan Andrew Hodges, waarop deze film zou zijn geïnspireerd, komt hij naar voren als warm, geestig rommelig en joviaal, eigenschappen die niet samengaan met autisme.
Maar dit hernieuwde verraad aan Turing gaat verder. Het werk aan de ontcijfering van Duitse berichten vond plaats op Bletchley Park, een kazernecomplex in Zuid Engeland. Daar werkte ook een spion genaamd Richard Cairncross. Cairncross heeft bestaan, hij spioneerde voor de Russen, hij werkte op Bletchley, maar op een heel andere afdeling dan Turing, elders op het complex, en er is geen enkele aanwijzing dat ze elkaar ooit ontmoet hebben, laat stáán gecollaboreerd.
De broer van een van Turings medewerkers vaart op een schip in een geallieerd konvooi. Als het bericht wordt onderschept dat de Duitsers dat konvooi gaan aanvallen, verbiedt Turing – doof voor emotionele pleidooien – dat ze gewaarschuwd worden. Uiterst onwaarschijnlijk – alsof zo’n besluit door een wetenschappelijk adviseur genomen word, en niet door het militaire commando. Behalve de diffamatie van destijds krijgt Turing zestig jaar na zijn zelfmoord ook nog een mentale stoornis, landverraad en een hart van steen toegedicht. Noem dat maar eerherstel.
In de film Whiplash, ook nu in de bioscoop, gebeurt iets dergelijks. Een sociopatische conservatoriumdocent genaamd Fletcher gooit een metalen klapstoel naar het hoofd van een slagwerkstudent die geen maat houdt en verdacht veel overeenkomst vertoont met een van de grootste slagwerkvirtuozen uit de geschiedenis, Buddy Rich. Hetzelfde deed drummer Jo Jones ooit met een bekken bij de jonge Charlie Parker, legt Fletcher uit, ‘nearly decapitating him’. Maar dat trauma zou Parker gemotiveerd hebben de grootheid te worden die hij werd. Dr. Phil-psychologie, maar bovendien: niet waar. Jones had Parker een paar keer afgeslagen (ting! – op de cup van het bekken) maar Parker negeerde hem, waarop Jones het bekken demonstratief voor Parker op de grond liet vallen. Geen moordaanslag maar een komische reprimande. Onbelangrijk detail? Nee, het sleutelmoment van de film! Dit soort tucht is de essentie van jazz, de essentie van álle kunst, houdt Fletcher de slagwerkstudent voor. Die vervolgens manisch gaat zitten trainen, als een soort Rocky met drumsticks, tot het bloed uit zijn handen spat. Een verkeerde conclusie – muziek ís geen topsport en jazz al helemaal niet – gebaseerd op een verdraaid historisch feit. Whiplash is een knap gemaakte film, maar verdient het te worden vergeten.
Vroeger zaten er grote witte plekken in het leven van historische figuren, des te meer ruimte was er voor de verbeelding van schrijvers en filmmakers. De zwaar gedocumenteerde levens van (bijna)-tijdgenoten kennen zulke plekken haast niet meer. Jammer voor fictiemakers misschien, maar om dan te gaan sleutelen aan wat feitelijk voor een ‘beter’ verhaal, en de reputatie en het karakter van, in dit geval, computerpionier Alan Turing en slagwerklegende Jo Jones daar ondergeschikt aan te maken, dat gaat mij te ver. Maak fictie of maak docudrama, maar dan met respect voor de feiten.
Nooit meer lachen
Geplaatst op januari 11, 2015 | Gearchiveerd NRC HANDELSBLAD, The Semidaily Kuitenbrouwser | Reageer
‘1 Vandaag’ berichtte afgelopen dinsdag dat wij steeds minder lachen. De bron werd niet gegeven, maar er zijn statistieken die laten zien dat wij in de jaren vijftig 18 minuten per dag lachten, en nu nog maar 6. Een fascinerend gegeven. 18 minuten per dag, elk wakend uur een kleine minuut lachen, is dat niet wat veel? Terwijl ik dit schrijf is het lunchtijd en ik denk niet dat ik vandaag al een minuut heb volgelachen. Als ik een jaren vijftigscore wil halen krijg ik het nog druk. (Terwijl ik dit schrijf worden in Parijs tien humoristen afgeslacht door jihadi’s met machinegeweren.) Lees verder
« ga terug — volgende pagina »